Πρωινή ευδία…

Στο φως της μέρας ήχοι πουλιών δένουν με κόμπο την ιλαρότητα.

Η μουσική ενοικεί το περιβόλι και η πόλη, σε κάθε γωνιά,

Φέρει μια λάμψη αποφασισμένη.

Στεγνό σύμφωνο και μουσκεμένο φωνήεν· η ανοξείδωτη

Αχτίδα του ήλιου φιλοξενεί την παθιασμένη άνοιξη. Καθώς

Έφυγε το χειμωνιάτικο σύννεφο κι ένας πασάς

Ήλιος συγκρατεί τα πάντα σε τάξη.

Τα λόγια συγκρατούν την άδεια απόφαση μες το λαγήνι

Και χύνονται σαν δροσερό νερό στον καθρέφτη ενός παρελθόντος

Που πικρίζει σαν δηλητήριο δυνατό..