Ιωβηλαίο…

Στην τρυφερή αλόη την αμυντική

χρυσόμυγα τριγύριζε αγαπώντας

την απειλή και την καλαίσθητη αναρχία-

Και στο λεμόνι που έδενε νταή καρπό, ο ήλιος

χάριζε τα πεντόβολα,

του αγίου Φανουρίου η πλατιά

σκέπη όπως

ενός φαντάρου το βασανιστήριο

πολιούχο τον έφτασε,

προστάτη- και βόηθα μας!

Άλλο δεν θα μας μείνει

από την πίστη

Στο τέλος

σβήνονται όλα-

ο χτύπος της καρδιάς μας προδίδει

κοσμοθεωρία ξεστρατισμένη,

τω τρόπω

που ένας άγγελος προβληματίζεται

και μένει

αφηρημένος

να κοιτά στον ορίζοντα

δύουν οι βάρκες

και το στεφάνι του ήλιου κυκλώνει

του βουνού το σκληρό αγέραστο

κρανίο..

ω, κράτος το εύδαιμον!

Για σένα πολύ ονειρεύτηκα…