Το καλοκαίρι..

Το καλοκαίρι βάφει τα χείλια του σαν τις ντομάτες

που καμαρώνουν μες τα καφάσια, πάνω στον πάγκο του μανάβη.

Δεν υποψιάζεται

την βραδύκαυστη απειλή να το αφομοιώσει το ρέον φθινόπωρο

με τις βροχές και το επίμονο λάκτισμα

να σπρώξει τα πάντα μες το γκρίζο,

φαιό λιβάδι του.

Διαβάζω την απουσία του όταν η παρουσία δεν είναι παρουσία, μόνο

μια τρυφερή χαρά που λιγοστεύει κάτω από τον ήλιο, μια σαρκοφάγος που κρατά τα απομεινάρια ενός βασιλιά

που κοιμήθηκε λυπημένος κάτω απ' τα εκατοχρονίτικα πλατάνια και τον λιγοστό αέρα που κλονίζει

τις σκέψεις και τις πυκνές πικροδάφνες..

Πυκνό σαν φύλλωμα της μουριάς το καλοκαίρι, αφήνει την στιλπνή του πραγματικότητα να αιωρείται πάνω από του Αυγούστου τις τυχαιότητες αναζητώντας

ένα μελτέμι να παρασύρει τις αναμνήσεις του ωραίες ή κακές, μακριά, εκεί που σβήνει η γραμμή των τεθλασμένων βουνών και ο νοτιάς..