Η μούσα μου χορεύει..

Αυτοκρατορικέ βράχε, άσε

την θάλασσα να επικρατήσει, αφού

δεν θα σε αντιπαλέψει η αιωνιότητα, γίνε

λείος

σαν μνήμη, γίνε

αρωματικό πρωινό που σκλαβώνει

τα έντομα

και τα κουβαλά

από μακριά

να γευτούν

την αναψυχή της γιορτής σου·

και στο ευδαιμονικό νερό άσε

τα πρόσωπα τα ιερά να αναφανούνε

στο φως,

αποκαλυμμένα

στην ευδία του τοπίου, στην

θυμέλη αυτή όπου

τραγούδι είναι η μύηση και

η μύηση, ιερό που ψηλώνει τραγούδι.

Χορεύει η μούσα μου, χορεύει

μες τα πολύχρωμα σύνολα των καλοκαιριών,

χορεύει κάτω από τα μουστάκια του ήλιου, στην

αδιάλειπτη σπουδή η θάλασσα υποβάλλει

λόγια λογάκια, προσευχές,

ρήματα μάγκικα, μαγνητικά· καιρό

μετά από την λύπη μου, όπως

αναστημένος που αντικρίζει νεόκοπο το φως, βγαίνω

στον βουερό μαχαλά της παραλίας, και

η νύμφη ίπταται

την αγγίζουν

τα μάτια μου,

μπροστά απ' την αρχιτεκτονική

ενός ρευστού σύμπαντος

που λιώνει

λιώνει και λιώνει- σαν

η απάντηση μιας αθωότητας σ' αυτό

που εγκλωβίζεται σε μια στενότητα δογμάτων

και

ζητά να γίνει

αρτηριοσκληρωμένη θρησκεία

των αδαών..