Καλοκαίρι…

Ούτε πρόσχημα ούτε αποφυγή,

δίκη κάτω απ' τον ήλιο

ίσως,

απομεινάρι μιας αντίθεσης που δεν μας βγήκε πουθενά,

τα λόγια περιττά, οι πράξεις

λίγες,

αναποφάσιστοι πως μείναμε ζητώντας ρέστα από τον καιρό·

και στην άμμο,

κάτω από την κάψα της λιακάδας

ο αστερίας γελά με τα κύματα,

παίζοντας πάνω στο θέατρο της αμμουδιάς

το μονόπρακτο παραμύθι του- όλος γεννιέται

ο κόλπος δίπλα στην ανοικτή θάλασσα

αιώνια συλλαβίζοντας και αντηχώντας

στο αυτί της σκληρής ερημιάς.

Πέφτουν οι νόμοι των ανθρώπων στο κενό,

Παράλληλα εργάζεται ο ουρανός στην θάλασσα,

Η γη βάφει με ώχρα τα παιδιά της,

Στις αυλές τους

Τα σπίτια κρατούν την παρηγοριά της ορτανσίας

Που μπάζει την χαρά από την πίσω πόρτα

Της συνείδησης.

Καλοκαίρι από κείνα που δεν τα είχα,

Καλοκαίρι από κίτρινη αφίσα του ήλιου,

Καλοκαίρι από ένα έντομο που στριγγλίζει

Πάνω στα φύλλα της συκιάς.

Το λουκέτο των ανέμων ξεκλειδώνεται,

Πέφτει μες το αβαρές συγκρουόμενο διάστημα,

Η θλίψη μου πάει, πέταξε

Ξέρω ότι θα γευτώ το σιρόπι της ύλης..