Εξίσωση των δασών…

Αντέχει η ζωή μου λύπη; Τις σκηνοθεσίες της φωτογραφίας διαβάζω:

Ριπές ηλιαχτίδων, όταν το δάσος μιλά, ανταύγειες

από φως ανεστραμμένο,

κοίλο, ή κυρτό, αυξανόμενο

μες την μουντάδα της υγρασίας.

Και ο συλλογισμός αυτός των κορμών που ψηλώνουν

όπως επιχειρήματα, προσπαθώντας

να μακρηγορήσουν- τελειωτικός.

Τα φυτά κρύβονται κοντά στις ρίζες,

μεγεθύνουν την μεγαλοθυμία τους ακολουθώντας

την πεπατημένη· κάτι μονοπάτια συντροφικά

ανεβαίνουν προς το άγνωστο- παρότι

όλα είναι ευτυχώς εγνωσμένα.

Ο κώδικας που ανακαλύπτω εμπεριέχει σιωπή·

όλες οι σιωπές είναι ένα ελατήριο

συσπειρωμένο,

έτοιμο

να εκτιναχτεί.

και η εξίσωση του δάσους δίνει τον άγνωστο χ που τον αποκαλύπτει

ένας δημιουργός αόρατος, από εκείνους

που κοιμούνται

πλάι στην όχθη του ποταμού και

ξυπνούν ξαφνικά σαστίζοντας

από την τόση ησυχία που βαφτίζει το τοπίο

μελίρρυτα χρώματα.