Το κοχύλι

Ήτανε στόμα ανοιχτό που από μέσα του,
μιλούσε η θάλασσα·

διάλεγε την πλημμυρίδα να 'ρθει και την αμπώτιδα να ζήσει

τα σεπτά μυστικά του·

Το είδα: ήτανε σφυγμομέτρηση ενός διηγήματος της παραλίας,

ήταν η συγγραφή ενός μυστικού που δεν ομολογήθηκε,

πήρε στον ανοικτό τάφο του

ένα μουρμουρητό πελάγου που κατέγραψε

τις τραυματισμένες φωνές των ψαριών,

υποθαλάσσιο δέος μιας ενάλιας προσευχής.

καμάρωνε τελαλίζοντας την δίψα του πόντου,

οι φυλακισμένες στιλπνότητές του

ήτανε δώρο

μιας ιαχής του ωκεανού που βρυχάται

σαν λέοντας ευγενικός ακυρώνοντας

την άρρωστη γενιά των υποδουλωμένων σαλιγκαριών

που αραδίζουν

πάνω στον αγκαθερό βράχο-

ζώντας την μέρα,

ζώντας του φεγγαριού την λάμψη,

την στιγμή

που η νύχτα κινεί τα μεγάλα ερεβώδη εργοστάσιά της..