ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ..

ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ..

Πια δεν υπάρχουνε τα χρώματα των λουλουδιών, οι μεταμορφώσεις
της ψυχής: σε δράκο, σε μέλισσα, σε ζωύφιο ερωτευμένο.
Αιωρούμαι: μια γιγαντιαία ταλάντωση,
μέσα στον απέραντο ουρανό- τα χέρια μου
αγγίζουν το λευκωπό σύννεφο, χαϊδεύουν
τις σφαίρες της έκπληξης,
τακτοποιούν τον εξαίσιο ήλιο
που κρέμεται όπως μια λάμψη νοητή
μέσα στην μυστηριακή ζωή μου.
Τόσο μονάχος είμαι που δεν θα χωρέσει το κεφάλι μου
αυτό το περιρρέον άμορφο χάος.
Και μέσα σ' όλα τι να κάνω, να πω; Περνούν οι μήνες,
τα χρόνια γυρίζουν, γερνώ
και όπως οξειδώνονται οι αρθρώσεις μου,
να που ο χορευτής
νους μου πάνω απ' όλα χαίρεται
βήματα μιας ανάλαφρης
αρμονίας να χορεύει…
Κι όμως το ξέρω πως απέτυχα…
ευθυγραμμίστηκε η ψυχή μου με ό,τι ένθεο
και όμως έμεινα μ' ένα μηδέν πηλίκον.
Στέκομαι τώρα κάτω απ' την Πύλη των Λεόντων
κι αναρωτιέμαι πόσο αξίζουνε αυτοί οι θησαυροί του λίθου
όταν χιλιάδες χρόνους έτσι, αήττητοι μιλάνε….
Και με χαροποιεί η ποίηση του δειλινού που κάνει
τα αινίγματα πιο εύκολα και πιο
κατανοητό κι αυτόν κι εκείνον
τον που δεν ισχύει πια θεό.
16.12.2009