Στιγμές που έγινε λιγάκι πιο μεγάλη η ψυχή,

Στιγμές που έγινε λιγάκι πιο μεγάλη η ψυχή,
στιγμές που έπαψαν να εξουσιάζουν τα ρολόγια,
όσο και αν ο χώρος χώρεσε μέσα στον χρόνο-
εγώ που δεν ήμουν και τίποτε άλλο από έναν προσκυνητή
του ουρανού, τώρα σίγουρα ήξερα: έτσι
θα γίνουνε τα δάκρυα κλειδιά να ξεκλειδώσουν την αθανασία.
Κι όπως μυστήρια η κάθε νύχτα πέφτει
πάνω απ' τα πράγματα, όπως
απομαγνητίζεται η μέρα και με τα φορτία της πάει να γείρει
μέσα στην ιστορία σαν σε μια σελίδα μία σκέψη μας, έτσι
κι οι ώρες τούτες που αγρυπνώ και στέκεται
σαν φάντασμα μπροστά μου ο εαυτός μου ο άλλος…
Μ' έναν καημό να μην μου λείψει το αθώο
έζησα. Να κατανοώ
την μουσική του όρθρου των πουλιών
το κορυφαίο κελάηδισμα.
Σιγά- σιγά
έγινα ένας λιγομίλητος επαίτης που του άφησε το φως
μες την καρδιά σαν μία αποκάλυψη το δώρο
μιας νέας θρησκείας.
Ήταν που κι από τις πικρές μέρες εγώ
άντλησα χαρά
όπως νερό
που πάει μες τα σκληρά πετρώματα κι αφρίζει
αψηφώντας την κοίτη
που με κάθε τρόπο το σκλάβωσε…