Αεί…

 

Ο χρόνος είναι βάναυση πληγή! Πότε ανθίζει η τρυφερότητα

και αφήνει στίλβωμα κραταιό πριν από μια ωραία

Παραμυθία;

Βιώματα που διευθύνουν την ζωή μας,-

Πόσο ερήμην μας τα γεγονότα εκτυλίσσονται;

Ε ρε θεότητες που αμφισβήτησα κι όσο γερνάω

Ζω με αόριστες γραμματικές και με αχόρταγες προθέσεις…

Κάποτε ίσως απηχώ ιδέες που με ντεραπάρουν·

Λατρεύω τον παράδρομο κι εκτροχιάζομαι στον δρόμο·

Αχ Μαρία μου πόσο ασωτεύω

Και ζεύομαι ελεεινούς καημούς, κερδίζω

Όπου χάνω, αναθράφηκα

Μες σε αναρτημένες σιωπές- και μου αρέσει-

Μόνος μου είμαι κερδοφόρος ουρανός

Που εκπέμπει στίχους ως το άπειρο

Παράξενα ο ίδιος ζω…

Αεί…

4/12/2022