...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

1 Δεκεμβρίου 2022

μηδενικο...

 Ίσως δεν βλέπω πια όσα θα έπρεπε· ερευνώ αγγίζοντας ένα άλλο βάθος· είναι η καταβύθιση σε ένα απρόσμενο κρησφύγετο του εαυτού που κάνει δύσκολο το να το δεις και να το εκφράσεις· όλο το πεδίο που ανακαλύπτω είναι μια φωταγωγία που σβήνει ξαφνικά και αν είδες κάτι το είδες· αυτό που μας λείπει είναι μια φροντίδα να είμαστε εφευρέτες κι όταν από πενία δεν έχουμε καμία δυνατότητα να καινοτομούμε. Αχ ρε βόλεμα που μας έφαγε και δεν ξεκεφαλώσαμε ποτέ μέσα από αυτό το τέλμα της ματαιοδοξίας!

Μπορεί να είναι εικόνα εσωτερικός χώρος

2 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

ένα απρόσμενο κρησφύγετο του εαυτού που κάνει δύσκολο το να το δεις και να το εκφράσεις· Σ.Π.

Μισή η Σελήνη απόψε.
Τη θωρώ πίσω από το κρυσταλλιασμένο τρίγωνο του μισού παραθύρου
που ανταγωνίζεται τον ενοχλητικά αναρριχόμενο κάκτο γιατί ποτέ του δεν άνθισε να το στολίσει.
.
Κάποιος έχτιζε δική του εκκλησιά στα βορεινά του σπιτιού
που τελικά απέρριψε. Η Πίστη δεν είναι αντικείμενο να το αγγίζεις.
Θέλει εκείνη την κρυμμένη, την άσωστη δύναμη του βυθού της θάλασσας.
Εκείνη τη βαθιά ταραχή που κάνει την δόνηση να παραμιλά, να γκρεμο-τσακίζει ό,τι μένει άφωνο και μοιάζει να την απορρίπτει.
Εκείνη τη δύναμη που τη φοβάσαι όταν την διαπιστώσεις.

Έχω περάσει αμέτρητους φόβους από τότε που το ζεστό καρβέλι της προσφοράς
έπαψε να μου χαρίζεται. Δίπλα στον κυκλοθυμικό Σελινούντα ποταμό, με την κομματιασμένη ιλύ -εκείνη την ανοιχτόχρωμη λάσπη που απορροφούσε τα γυμνά πέλματα φτιάχνοντας προιστορικά καλούπια, πλεόναζαν τα ξηρά κλαδιά ταγμένα να τροφοδοτήσουν την Εστία.
Τα μάζευα με ενθουσιασμό, δίχως να υπολογίζω το βάρος τους, ούτε και την πιθανή διέλευση της οχιάς ή του φαρμακερότερου γιου της, του αστρίτη.... Πολλάκις έπλαθα σχήματα ανορθόδοξα αφήνοντάς τα στην ράχη να στεγνώσουν. Η αφή εκείνης της λάσπης έχει μείνει απαλό δέρμα στην θύμηση των άπειρων χρόνων όπου η φύση ήταν η μόνη απόλαυση...
Τότε, που ο φόβος ήταν απλή περιέργεια, ανυπεράσπιστη, ανώριμη γνώση.
Τότε που η Σελήνη, άδεια ή ολόγεμη, τραγουδούσε μαζί μου.

(απόσπασμα)

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...



Τι όμορφη που είναι η γραφή σου! μας σημαδεύεις με ένα τόξο που βάλει εναντίον μας πάντα ποιητικά! Με την κάθε καλή έννοια, ζηλεύω!
Μπράβο σου! χίλια φιλιά! Μείνε εκεί που είσαι και ευδοκιμείς: σαν λουλούδι που αναστατώνει το σύμπαν μας…

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου