Είναι ο Ρεμπώ στο σκοτεινό σπίτι
του μυαλού βάφοντας
με φως τις ανυπόταχτες επιθυμίες.
Κατεβαίνει ολομόναχος στην έρημη παραλία:
ούτε στα όνειρά του δεν χωρά.
Ένα παράξενο παιχνίδι
λέξεων κι ένας λαγός
όπως πετάγεται ανάμεσα από την άγρια βλάστηση -εκεί
όπου μετά από την ξαφνική βροχή όλοι νομίσαμε ότι η ποίηση θα πάψει.
Μ’ ένα καπέλο ψάθινο, φιγούρα
άλλων καιρών
Αρσενικός και θηλυκός, άντρας
και παιδί, παιδί
και άντρας- παίζοντας
ανάμεσα στους ρόλους.
Κάποτε τον βλέπω που αποχωρεί
Φεύγει και πάλι προς την μεριά του αλλόκοτου εαυτού και φαίνεται
αινιγματικότερος- κρατώντας
Ένα καλάθι ψάρια ποταμίσια και μία ωδή
σε μια ολόφρεσκη απ’ την βροχή μητέρα- Φύση…
4.3.2009
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Φεύγει και πάλι προς την μεριά του αλλόκοτου εαυτού και φαίνεται
αινιγματικότερος- S.P.
Πράγματι
αινιγματική φυσιογνωμία...
Θα ήθελα να ζούσα στην εποχή του,
αντικρύζοντας ενωρίς
όσα η "Τέχνη" άργησε να μας παρουσιάζει
με απαίσια ισοπέδωση αξιών, στοχεύοντας και
επιμένοντας να χαλαρώνει την πρόωρη αθωότητα
ευάλωτων παιδιών...
Αυτός- είναι γεγονός- υπήρξε ένα πολύ φωτισμένο πνεύμα, που εμβάθυνε σε ‘’αλήθειες’’ που δεν νιώθουν οι πολλοί· και έτσι πορεύτηκε, αθετώντας όλα τα συμβόλαια της ύπαρξης, κλέβοντας και χαρίζοντας τον κλήρο του, μυσταγωγώντας πίσω από κάθε ανάγκη..
Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου