Ωραία που συμβαίνει η θάλασσα κι η επικοινωνία μας!
Ο βυθός του ματιού και το γεμάτο φεγγάρι
Η νύχτα η πασίδοξη και το σώμα σου μες τα σεντόνια
Ωραία που συμβαίνει να απουσιάζεις
Κι όμως να είσαι εδώ, μέσα μου, κάτω από του κρανίου μου τις ραφές!
Ωραία που είναι να σε φέρνει η Ποίηση
Εδώ, κοντά μου, σαν μια αινιγματική φιγούρα που πασχίζω
Να την κρατώ ζωντανή
Διψασμένη για έρωτα
Να με εξουσιάζει
Όπως συμβαίνει το αίνιγμα που δεν λύνεται
Και η νύχτα η παρηγορητική και η μία και μόνη
Που εντός της όλα είναι βατά και υπερούσια
Μελωδικά και που υπάρχουνε όχι!
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ωραία που συμβαίνει να απουσιάζεις ... Σ.Π.
Αδελφέ μου, ξεχωριστέ,
...πόσο θα ήθελα
να το είχα γράψει
για τον αγαπημένο απόντα της ζωής μου!
Ας είσαι ευλογημένος
που ανασύρεις πολύτιμα συναισθήματα
που τα καταπιέζω
για να μη με πνίγουν στο άπιαστο γαλάζιο της απόστασης ...
Εσύ, με την καρακτώδη έκφραση
και την εύφορη έμπνευση,
Ταρακουνάς την καταρρακωμένη ύπαρξή μου, διαβάζοντάς σε!
Ο Θάνατος του αγαπημένου
έσβησε κάθε επιθυμία κατά τ΄άλλα φυσιολογική ...
ακόμη και η σκέψη μοιάζει αμαρτία,
άλλωστε ο αναντικατάστατος, πίστεψε με,
όπως εμφανίζεται απροσδόκητα στα όνειρα,
δεν αφήνει παρά μια γεύση πικρή
λες και είμαι ένοχη που έμεινα πίσω...
Τελευταία, με αυτό το "Υπερ-Ατλαντικό μας Πέρα-δώθε"
Εύχομαι
να μην μονοπωλώ τον χώρο των απόψεων ...
Παλαιά, θυμάμαι,
επικοινωνούσαν κι άλλοι, πού και πού...
Τώρα, ακόμη και στο Φέις-Μπούκ
Διαπιστώνω
Μόνο ελάχιστοι είναι οι ειλικρινείς... οι ανθρώπινοι!
Κρύβονται
πίσω από μια διάφανη κουρτίνα
που δεν καλύπτει την γύμνια του νου
και της γνώσης...
ΤΙ περισσότερο να πω! Θα βρω και τον μπελά μου.Αφου, όμως, εσύ,
μου δίνεις ψίχουλα να τονώνω
την αφόρητη μοναξιά,
ναι, σαν παπαγαλάκι της ξενητιάς,
εγώ θα απαντώ με τον νου και την καρδιά να σε βάζει το ψηλότερο κλαδί
της γιασεμιάς
κι εσύ να τραγουδάς αυθόρμητα,
ό,τι άλλοι που ούτε δεύτερη φωνή δεν καταφέρνουν να σε σιγοντάρουν...
Πάντα με την Αγάπη,
Αστοριανή
ΝΥ
Αχ πόσο απομακρύνονται οι ‘’άνθρωποι’’ όσο γερνάμε! Οι ‘’φίλοι’’ δε περισσότερο. Δραματικό. Εσύ βιώνεις μια μοναξιά πολλή βαριά και τώρα που τους χρειάζεσαι, απουσιάζουν. Δυστυχώς. Δεν αγαπώ τους φίλους του δικτύου. Ξέρω πως είναι ψεύτες. Μόνο η δική σου παρουσία και γραφή με λιώνει. Σε ευχαριστώ πολύ γι’αυτό! Τι να κάνουμε; πρέπει να ζούμε μέσα σε μια αφόρητη πραγματικότητα! Μην λυγάς όμως! Να αντέχουμε πρέπει. Έχουμε την δύναμη. Και όταν θα έρθει η ώρα να φύγουμε, θα αρνηθούμε αυτούς τους ελεεινούς σφουγκοκωλάριους που γλείφουν και γλείφουν και δεν τελειώνει αυτό!
Χαίρομαι πολύ που υπάρχεις!
Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου