Αυτές οι σάλπιγγες του δειλινού που ακούγοντας τες
η ψυχή μου αναστατώνεται.
Ο Ιούλης που σε κράτησα στην αγκαλιά μου αήττητη.
Το λιανό φως έστελνε
σε άλλες εποχές τα βράχια
κατ’ από την Ακρόπολη
που βούλιαζε και ταπεινά
χάνονταν μες το μαύρο.
Η έμπνευση έτρεξε στους δρόμους της πολιτείας
με τα φώτα αυτοκινήτων.
Τα παράθυρα έκλειναν σιγά
και μεγάλοι ίσκιοι από άντρα και γυναίκα που θέλγονται του έρωτα
βημάτισαν στην κάμαρη.
Ο σκοταδόγατος εγώ.
Η ζωή μου λέω ρημαγμένη.
Ταπεινός μέχρι τέρμα κάτι έλπισα
από βουερή ψυχή ν’ ανάψει αλλά ο μάταιος στοχασμός
δρασκέλισε τα σύνορα του απόκοτου
και γίνηκε πάλι απόγνωση.
Η ώρα δώδεκα το μεσονύχτι ψάχτηκα και βρέθηκα μόνος.
Κ’ εσύ που ήσουν;
Με γεμίζει ο πόνος του άδειου ορίζοντα!.
Αυλίδα 15/7/82
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Με γεμίζει ο πόνος του άδειου ορίζοντα!. Σ.Π.
...αδειάζουν - γεμίζουν οι ορίζοντες... εσύ, μετά από τόσα χρόνια,
πες μου, πώς βούλιαξαν στης μνήμης τα παραγκωνισμένα
και ξεπηδώντας πάλι τώρα
πώς σε πλησιάζουν ...
Είναι ρίζες που τυλίγονται στο λαιμό
και ρίζες που εξαφανίζονται στο πρώτο ξημέρωμα ...
Είδες
πόσο αδύναμοι είμαστε?
Σε φιλώ,
Αστοριανή ΝΥ
Νιώθω να με πλησιάζεις με φόβο κάτι φορές. Κι όμως, είμαι ένας άλλος εαυτός σου· και χαίρομαι γι’ αυτό, γιατί ξέρω ότι μόνο εσύ έχεις μια αγνότητα που δεν έχει κανένας. Αδερφή μου του νου και της καρδιάς, εξερευνούμε ένα παράξενο χάος. Κι εκεί εδράζεται η τόλμη κι η σοφία μας. Περπάτα δίπλα μου και μην εγκαταλείπεις: είμαι γεμάτος αμφιβολίες και αντιφάσεις! Μα είμαι εγώ! Πάντα ειλικρινής!
Δημοσίευση σχολίου