Το φεγγάρι μου υπόσχεται παραμύθια
και η νύχτα αντιπαρέρχεται·
Σε χρόνο μηδέν,
που καγχάζουν αδιαφορώντας
για τους εγωισμούς μας·
Α άστρο με πλάνεψες,
μυστικά μου κρατάς πάντα κρυμμένα!
Έσω η φυλακή μου κι έσο
κι εσύ μία ανάμνηση
πλέον·
Τι θέλω τις φιλολογίες, τρικλοποδίζουν
και χάνουν τα νοήματα όλα;
Στένεψα την αναπνοή μου για να βγω σε μια ραχούλα επάνω και να δω
το απέναντί μου διακυβεύμα…
Να που όμορφα πάλι θα σφάλω!
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Στένεψα την αναπνοή μου για να βγω σε μια ραχούλα επάνω και να δω
το απέναντί μου ... Σ.Π.
Μα ΑΥΤΟ είναι η βαθιά, η εκάστοτε νέα έμπνευση... Να καταφέρνεις
να ερεθίζεις τα κοιμισμένα κύτταρα
να πάρουν την θέση τους στην απεραντωσύνη του Νου.
Μη νοιάζεσαι!
Πάντα κάτι νέο θα ανασάνει μαζί με την αναπνοή σου.
Αρκεί
ο αναγνώστης
να εμβαθύνει...
Σε φιλώ
Αστοριανή, ΝΥ
Αχ πόσο κλεινόμαστε στον εαυτό μας όσο περνούν τα χρόνια! Και ‘’μας ανακαλύπτουμε’’ να ανασαίνουμε λαχανιασμένα μέσα σε αγωνίες βιοποριστικές! Να αντέχεις κι εσύ. Αρχίζει δε πολύ να κρυώνει. Πολύ. Κουράγιο. Και φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου