Ο χρόνος ο τόπος κι η σκέψη μου…

Οι παλίρροιες με γέννησαν οι παλίρροιες θα με απάγουν
Στο μακρινό άστρο της διαφυγής.
Όλα ήρθαν να κελαηδήσουν στην πόρτα μου, όλα τα πουλιά- και σχημάτισαν
Τάγματα αοιδών τα τζιτζίκια.
Ιούλιε αγύρτη- τι νόημα έδωσες
Στα μεσημέρια που δάγκωσα το τραγανό κορμάκι των θεραπαινίδων;
Με τα μάτια που είδαν και στολίσανε
Των τοπίων τις θελκτικές μεταμορφώσεις- ω καλοκαιρινό δώρο
Στης θάλασσας επάνω τον αφρό και στου κυμάτου τον ψίθυρο..
Το βύσσινο παρέσυρε το σύκο, το σύκο
Παρέσυρε το φλογερό κεράσι: νικητήρια φλυάρησαν
Των φρούτων οι μηρυκασμοί- όλοι με φούρια μπαινοβγαίνοντας μέσα στου ουρανού την απλότητα.
Οι σκέψεις με γέννησαν οι σκέψεις θα με απάγουν
Στο μακρινό άστρο της διαφυγής, εκεί όπου ο τόπος είναι
Μη χρόνος κι ο χρόνος ξιπάζεται
Και όλα εκούσια ακούσια με πάθος τα κανοναρχεί..