Θεός του Ιουλίου…

Είναι κάτι φορές που απελπίζομαι.

Καβαλώ τότε ένα πουλί ανέμου

Και γυρίζω ξεσαλώνοντας πάνω από λιβάδια καυτά

Πάνω από καλοκαιρινούς όγκους

Βουνών, ή πλάι στην θάλασσα

Σαν αλαφροΐσκιωτος δέσποτας

Που αδιαφορεί για τα ερέβη.

Κατά βάθος είμαι ονειρολάγνος.

Καταφεύγω στην ζωντανή περίληψη του νερού,

Έχω τις χοϊκές μου συμπάθειες,

Σε μένα ανήκει το άροτρο

Που σκάβει βαθιά να συναντήσει την ρίζα

Που είδε τον αρχαίο μου πρόγονο να γονατίζει

Καταμεσήμερο, κάτω απ' το δέντρο, να προσευχηθεί

Σε κάποια Δήμητρα

Τα όπλα του αφήνοντας παράμερα.

 Είναι που η μελαγχολία δεν μου είναι φίλη.

Λυπάμαι.

Τα μάτια μου δένουν το τοπίο σαν

Το σιρόπι στο γλυκό η γιαγιά μου.

Κολυμπούν όλα:

Μες τον αέρα,

λειτουργικά,

οσμίζομαι

Την φωλιά του αλεπού

Το ύψος του γλάρου

Που κρώζει γυροφέρνοντας

μες το γαλάζιο διάστημα.

Και στην απλόχερη κάψα του Ιουλίου

Θρησκευτική σαγήνη εξαπολύοντας

Ο όφις

Μπουκωμένος οργή για εκδίκηση

Καιροφυλακτεί και νομιμοποιείται

Από την καμουφλαρισμένη πέτρα

Ίδια θεός

Που σκοτεινιάζει τον νου εκείνου

Που θα συναντήσει..