Να μυρίζει ωραία το πεύκο κι ο παππούς μου αναστημένος να στέκεται
Ανάμεσα στις ανθισμένες κείνες που αγαπούσε τριανταφυλλιές.
Με το αγαλματένιο του χαμόγελο.
Πάλι καπνίζοντας.
Και ο καπνός
Όπως να βγαίνει έξω από την γυάλα ετούτη
Που τον κήπο περιέχει αυτού του ονείρου.
Κίτρινα και βαθιά
Κόκκινα ρόδα. Αιώνια σύμβολα!
Ξιφομαχούν μες τον ευωδιαστό γύρω μου άνεμο..
Τώρα μες απ’ το όνειρο κοίτα που αναιρείται ο χρόνος
Όπως με σπόγγο σβήνεται
Στον μαυροπίνακα η λάθος μας γραμμένη ορθογραφία-
Κι είναι ο δάσκαλος σαν χρόνος πάντα αυστηρός.
Να βλέπω τον παππού μου όπως αντιγράφω νοσταλγία στο μουντζαλωμένο μου τετράδιο
Που του περίσσεψαν τα λάθη και οι λέξεις αινιγματικές
Τους αναγνώστες του θα δυσκολεύουν-
Όλο.
Και μου λέει πάλι το μικρό του μεγάλο παράπονο.
Όπως καπνίζει και φυσάει τον καπνό
Ολοένα προς τα πίσω:
Προς τους πικρούς
Παλιούς ελληνικούς αιώνες!
7.5.2008
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ημέρα σήμερα για την τρίτη ηλικία...τυχαίο το ποίημά σου;Δεν ξέρω όμως με άγγιξε. Καλό σου βράδυ.
MARIA VILLIOTI
ο παππούς μου υπήρξε μια σκιά αγίου πλάι μου όταν μεγάλωνα.
Ήρθε από Μικρασία και ήξερε τόσα πράγματα για τα φυτά τα δέντρα και τα λουλούδιοα που την αγάπη που έχω εγώ γι αυτά σε κείνον την χρωστάω.
Καλό βράδυ να έχεις και συ!
Δημοσίευση σχολίου