Ο ίδιος που δεν μου ανήκει τίποτα είμαι:
ένας επηρμένος και φλύαρος χαρτοπαίχτης
που τον ξεπερνά η παρτίδα·
τα μανίκια μου είναι γεμάτα από κείνους τους ευνοϊκούς άσσους
που ανατρέπουνε τ' αποτελέσματα·
δεν ξέρω πότε ο χρόνος δραστικά θα με πολιορκήσει·
τρέχω απ' όνειρο σε όνειρο, ακουμπώ
πάνω στον πάγκο τον καφέ μου·
δεν κάπνισα σχεδόν ποτέ- φοβήθηκα
την βιαστική φθορά·
κούρασα τόσο τις λέξεις μου που νιώθω ιδρώσανε
εκείνο που ήθελα κι όπως που ήθελα εγώ να το πω·
κοιτώ όμως στα μάτια τον καθένα, τολμώ
να διεκδικήσω των πραγμάτων τον ψίθυρο.
τα έτσι φέραν τα αλλιώς, η γη το ίδιο περιστρέφεται·
νομοθετώντας πάντα επί το χάος
ζουν οι άνθρωποι- πού πάω εγώ
με τις τόσες σελίδες μου
που περιπλέκονται γύρω απόναν φθαρμένο παράδεισο;
και όταν την νύχτα ψάχνω που να βρω το δίκιο που μου στέρησαν
ο κόσμος γίνεται μικρότερος
και τις προοπτικές του διαρκώς φτωχαίνει..
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Στρατή μου,
...μια κραυγή που με αγγίζει βαθειά!
Χαίρομαι που εσύ την "εκδηλώνεις αντρίκια" διότι 'αν έγραφα κάπως έτσι θα μου έλεγαν:
"γυναικο-κλάψες..."
Είμαστε το απόλυτο τίποτα, Φίλε μου, κι αυτό πονάει!
Θα επανέρχομαι, σίγουρα,
έστω και με κουρασμένα πόδια!
Φιλάκια στις ωραίες γυναίκες σου, μα και στον "μεγάλο άνδρα σας"
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ
Δημοσίευση σχολίου