Τόκος μελαγχολίας…

 

Δικαίωμα είναι η επιθυμία και δικαίωμα

είναι ο δισταγμός

το όνειρο, η καλή διάθεση. Κλείνομαι

κι άλλο στον εαυτό μου, ακούω

ψιθύρους παντού, συστέλλομαι

και διαστέλλομαι συνέχεια, ενός ελατηρίου μοιάζω

την συσπείρωση, είμαι

έτοιμος να εκτοξευτώ.

Η μικρότητά μου μικρότητα ενός μεγάλου κόσμου

με αμφισβητεί

‘’στα ίσια’’, μπορεί

να είμαι και να παραμένω επουσιώδης, φτιαγμένος

για να μην προκαλώ εντύπωση, μοιάζω

φυλακισμένο που δεν ασχολήθηκε κανείς

με την περίπτωσή του, μένει

ήσυχος στο λερωμένο του κελί και μπαλώνει

τον Χρόνο,

την νύχτα

και το λεκιασμένο παντελόνι του- τώρα

που εκτελέστηκε η ψυχή του η βαρυποινίτισσα η κολασμένη…

Φέρτε λοιπόν κοινωνιολόγους να αναλύσουνε ετούτα τα καθέκαστα·

εγώ πέρα από όλα νομίζω

πως έζησα αδιάφορα

μέσα σε μία γυάλα

και σε θέα κοινή

καθώς με μελετούσαν για την συμπεριφορά μου οι πεθαμένοι

κι εκείνοι που σε μια ζωή φοβήθηκαν

για δύο ζωές!

Άντε λοιπόν να τσουρουφλίζομαι από τα πάθη μου και τις

παρομοιώσεις τις άτεγκτες της γλώσσας και

να τρώω στραγάλια και κάτι σοκολατένιες κρέμες που μου ανεβάζουνε

το ζάχαρο και μ’ απειλούνε

ότι θα έχουμε κακή κατάληξη

κι όμως εγώ δεν συνετίζομαι

και ρίχνω ορθοπεταλιές μες τα ξενύχτια μου, να φτάσω

σ’ ένα πεδίο βολής της φαντασίας μου, σωστός

δραπέτης που ονειρεύεται

ένα ποίημα αντικλείδι

να ανοίξει αυτόν τον ουρανό και να μπουκάρει

μέσα,

σαν ο διψασμένος για ατόφια όνειρα και θλίψη

που όλες οι στιχομυθίες του με τα πουλιά μέσα του έστησαν μια τραγωδία

και

δεν ευοδώθηκαν

να είναι η πύλη μιας αυγής

και μιας κατάληξης….

3/10/2024