Εύπλαστο ρήμα του έρωτα…

 Στην @Εύα Χέμινγουεϊ…

Για να σε ανασαίνει μία αύρα πλάστηκες, φορτώθηκες

με πάθη υποθαλάσσια, έσμιξες

πάνω σου τους κόσμους δύο:

Ένα αόρατο υφάδι από ερωτικά ορυχεία

σε απέσπασε από μυθολογίες σιωπής και κορυφώθηκες

στην μέρα που και όλους παραξένεψε τους νήπιους συλλογισμούς μου.

Πού να τις βρεις στις μέρες μας τις αθωότητες; Άσχετα

με το τι με συγκλονίζει

την αισιοδοξία μου μετέφρασα αλλιώς. Κι η επιφύλαξη

να δω πόσο ωραία ένα βλέμμα καρφώνει

αυτόν τον κόσμο, μέγιστα με αφόπλισε.

Δεν πλησιάζεται η ερωτική βαρύτητα· και σε καταβυθίζει

σε ηλικίες εφηβικές· παντού στα μάτια σου το βλέπω

άρρητη πεταλούδα είσαι των καημών, κινείς

τα νήματα της χρονομαριονέτας

Με λέξεις πα’ στις λέξεις στερεώθηκες

γαλήνια.

Αν ευτυχήσουν οι διάρκειες να ομιλήσουν με πληθυντικές αλήθειες

θα γίνεις ένα άλλοθι φιλιού που δόθηκε σε κείνον που αγαπάς και παραστέκεις!

12/9/2024

Όλες οι αντιδράσε

[Στις παραλίες του Θεού]

 Στις παραλίες του Θεού

Βρήκα το φύκι του γιαλού

Και την ξανθή λιακάδα

Περπάτησα ονειρεύτηκα

Και ήσυχα πορεύτηκα

Βρήκα μια ηλιαχτίδα

Κι όλα ωραία τα είδα

Έπαιξα με τα γαλανά νερά

Με τους αφρούς τα θαύματα

Σωστή κοσμογονία

Ελλάδα ό,τι κι αν είδα

Στόλισα τα μαλλιά μου

Ώρα καλή χαρά μου

Να σε κοιτώ να με κοιτάς

Να είσαι ίδια ο έρωτας

Και στο κλειστό μαντήλι

Άσπρο στιλπνό κοχύλι….

Όλες οι αντιδράσ

Νυχτερινή περιδιάβαση….

 

Από πολλές μελαγχολίες αθροισμένο

το βέβηλο αυτό φεγγάρι το αποψινό

τις τύχες μου έπαιξε κι έχασα τον κατάδικό μου

παράδεισο!

( Σιγά που με ενδιαφέρει κιόλας!)

Με αθωότητα περιδιαβαίνω μες τα σκοτεινά στενά

κι η νύχτα όλα τα κουρελιασμένα ρούχα μου μπαλώνει…

Α ρε πόσα ακαριαία δευτερόλεπτα

μαζώχτηκαν κάποια στιγμή στην αγκαλιά μου!

Τίποτα δεν θησαύρισα… Τα ξόδεψα όλα, μπιρ παρά, σιγά μην νιώσω

την τρεχάμενη ύλη

στο πετσί μου!

Μόνο το φως μελέτησα πάλι και πάλι,

γύρω μου,

σαν μια καταγωγή που μ’ έκανε περήφανο

να διαλαλώ σημεία και τέρατα

μες τους αιθέρες!

Προσεγγιστικά…

 

Μια χαρακιά πάνω στην πέτρα μια ραγισματιά στον βράχο που αντικατοπτρίζει

την ψυχή μου κάθομαι

στην γαλήνια κορυφή κοιτάζω

ετούτον τον μπαρουτοκαπνισμένο ουρανό η γη

ζητάει μια βροχή η γη έχει μια τολμηρή

θεωρία των προσεγγίσεων έχω μέσα μου

όλους τους στρυμωγμένους μου εαυτούς κι αυτούς

που έφηβος υπήρξα, ένα αστόμωτο μαχαίρι που ακονίστηκε

πάνω στο βιοποριστικό τροχείο και αυτούς

που ήμουν κουρασμένος από λύπη και μελαγχολίες έχω

μέσα μου στοιβάξει τόσα κουρασμένα δευτερόλεπτα μπορεί να μην με νοιάζει

πια ο τυμβωρύχος που ήμουν μπορεί να συμβιβάστηκα

μ’ αυτήν την άξεστη ύλη που

με κατέφαγε να έγινα

ένα απομεινάρι στίχου που πολύ με συγκίνησε και ώσπου

να ‘ρθει η ξεκάθαρη αυγή εγώ περπάτησα

στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού μου λυτρωμένος

από όλες τις επείγουσες θαλερότητες να είμαι

τώρα ένας πιο ταπεινός δούλος μιας

παράξενα ευάλωτης θρησκείας…

7/9/2024

Όλες οι αντιδράσει

Το κατορθωμένο…

 

Καρφωμένο επιφώνημα όταν εγώ δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω

Τα σκόρπια κομμάτια μου ούτε να είμαι

Ένας αρτιμελής στοχασμός που τον πλαισιώνει

Το φως της αυγής.

Θωρακισμένος από μια πλημμυρίδα δακρύων

Μία εικόνα ευτυχώ της κατάστασης είμαι ξεκάθαρος ύμνος

Γραμμένος πάνω στον φλοιό των δέντρων ο αρχαίος

Ο ένδοξος…

Όσο βυθίζεσαι στην αυταπάτη τόσο απομακρύνεσαι από το πράο Γεγονός·

Θα ερμηνεύσεις χάος ανακατεμένο με ευκίνητο νερό εϋπλόκαμη κυρία

Που ψάχνεις μες τους στίχους μου μία ανθεκτική διέξοδο που στερεώνει

Την ζήση σε ονειρικό και μάγο άξονα…

Κι ο θάνατος

σέβεται ναι την μουσική των συλλογισμών μας αυγαταίνει

τον ωκεανό των εκφράσεων μαγνητίζει

την διθυραμβική κυοφορία

των ποιημάτων πριν αυτούσια καταστραφούν…

Α, γύρισε στην βάση της καμπουριασμένη η Παρασκευή!

Και μια εθνοφρουρά η μέσα μας που το μεγάλο Μυστικό υπερασπίζεται και μία άμοιρη πατρίδα

Μετρά επιτυχίες και κομπάζει

Ανάμεσα σε δυσκολοπροσδιόριστες φιλολογίες κι ουρανούς

Που αφηγούνται τις επιφυλάξεις του ποιητή που κατορθώνει

Να αναστήσει τις επαναστάσεις της θεόπνευστης

Ομορφιάς!

6/9/2024

Όλες οι αντιδράσε

Οι μοναξιές…

Ολοένα σκηνοθετούν οι νύχτες μου κι ολοένα εγώ δεν καταλαβαίνω

τι αυτό θα έχει κατάληξη.

Ζω με συμπτώματα κούφιας ελπίδας.

Άτονος μες την εναντίωση, κρύβομαι πίσω από λέξεις, μαλώνω

με του εαυτού μου την συστολή.

Τι φρούτο δάγκωσε η πραγματικότητα και το σκληρό κουκούτσι του φτύνει

πάνω στο νυν τριανταφυλλένιο ένστικτό μου που

στόμωσε; Ακολουθώ

βήμα το βήμα το μηδέν. Με ξένιζαν

πάντα οι αριθμοί. Φυτρώνω

εκεί που δεν με σπέρνουνε, δεν είμαι λόγος,

ρυθμός, αναπνοή, δεν είμαι

παρά οσμή που ενστερνίστηκα κάτω από το λυρικό φεγγάρι

εγώ ο αμελής που όσες μοναξιές μελέτησα τόσες

προέκυψαν για την καρδούλα μου αξίες…

5/9/2024

Όλες οι αντιδράσει

Νεόκοπος έσω διάλογος…

 

Βαρύγδουπος ο κόσμος, δαιδαλώδης

Τον αποκρυπτογραφεί η οδύνη μας, ποιος είναι αυτός

που φοβάται να μιλήσει έξω από την ανάγκη έξω

Από τον σκλαβωμένο του εαυτό;

Η εποχή διαγνώθεται με συμπτώματα απληστίας

Θα είναι αιώνια τοκογλυφικό μου φαίνεται το εποικοδόμημα

Α ρε μπαγάσα Μαρξ ωραία που ευαγγελιζόσουνα επαναστάσεις

Που έραβες κοστούμια για ένα κόσμο που έρχεται

Μπα! Δεν το βλέπω να κουνάμε ρούπι από την φιλαυτία μας

Κι ως προς τα ήθη μας βλέπω να μένουμε όπως στην εποχή αρχαίων σπηλαίων

Εγωιστάκηδες και αχόρταγοι και να

συνουσιαζόμαστε με την εξουσία: αυτό τι θα αποφέρει; Φυτρώνουν

γύρω μου ολέθρια ερωτηματικά

Πού να το πεις ότι εμάς μας λογαριάζουν πλέον για πολιτισμένους

Σιγά! Μια μπούρδα μες τις μπούρδες είναι η ιστορία μας

Έξω απ’ την ψυχολογία μας παφλάζει μια δουλεία θανάτου

Θα τρώμε βόμβες για επιδόρπιο όπως το πάμε

Λες κι έγινε και ο καπιταλισμός μας πιο φιγουρατζής

Δεν βλέπω να μας νοιάζει κιόλας

Μόνο την λούμπα βλέπω που ξανά θα πέσουμε

Δεν σπέρνω απογοήτευση απλά ξεκοκαλίζω τα αναμενόμενα

Μην έχουμε πολλές ελπίδες- παίζουμε σε άθλιο παιχνίδι και θα αυτοαναφλεγούμε…

4/9/2024

Όλες οι αντιδράσεις:

Η Ποίηση παντού θα φτάσει…

 

Άυλη κι ουσιαστική μες σε καιόμενες ώρες υπερβαίνεις

Τα καθιερωμένα μου.

Εδώ χορεύει η δειλία μου πάνω στην άσπρη γάμπα σου την βελουδένια.

Ο φθόγγος στον λαιμό μου είναι μια θλίψη ανυπολόγιστη.

Σε λέω με δισταγμό αφήνοντας να μου ξεφεύγει η αδάμαστη εικόνα σου που πάντα δραπετεύει.

Η μέρα είναι ακριβή και σε ποτίζει ένα ροσόλι του έρωτα.

Αφήνομαι στην ευτυχία των δευτερολέπτων.

Αγγίζοντας το κορμί εγώ σου έμαθα πώς να ξεφεύγεις από κάθε αμαρτία.

Με έμαθες το γέλιο το κελαρυστό.

Όσο το σκέφτομαι και τώρα, το φιλί σου πάντα ήτανε έπος:

Ένα έπος ζωής κι ένα έπος θανάτου.

Ξεφύγαμε απ’ όλα και αυτός ο πόθος ήτανε ενθάρρυνση να δούμε την πραγματικότητα που κουρελιάσαμε.

Σε κάθε έρωτα υπάρχει μια ψυχή πεταλούδα

που λευτεροκοπά κάτω από τα κλέη της λιακάδας και

διατυμπανίζει μιαν αλλιώτικη ελευθερία.

Αφή είναι όσα σου είπα και μου είπες.

Όλα αφή:

Στις ρόγες του στήθους σου στην απαλή κοιλιά σου στους μηρούς σου τους ένδοξους στον ολοστρόγγυλο γλουτό σου-

Όλα αφή!

Στενάζω σβήνοντας τα ηχηρά τσιγάρα μου

Επάνω στην επιδερμίδα μου την καθημαγμένη…

4/9/2024

Όλες οι αντιδράσει