https://www.fractalart.gr/poiimata-straths-parelis/

 https://www.fractalart.gr/poiimata-straths-parelis/

Έξι ποιήματα

Του Στρατή Παρέλη //

 

 

  

Η όψη του κόσμου…

 

Απίθανο απλωμένο το απόγευμα:

ζεύει την λιακάδα σε ύμνο.

Άφταστο φως και όπως να εισχωρεί εντός της αδέξιας ύλης.

Αέναο τσούγκρισμα να προδώσουν όλα την μορφή τους.

Αφηρημένος χρόνος,

βραδυκίνητος.

Εισπράττει την μετάφραση των αισθημάτων.

Σύρονται τα αόρατα βαγόνια των εκπλήξεων.

Τροχοδρομούν.

Οι εικόνες ναυαγούν στον ορίζοντα· εύκρατες καθ’ όλα.

Τρέμουλο πάνω στα φυλλώματα, αήθη ψιθυρίσματα του αέρα.

Τα δέντρα συντηρούν αστειότητες.

Παρατηρώ: υπάρχει ένα θεόπνευστος ήλιος που μανίζει στην χλόη και τις φιστικιές.

Ένας κοκκινολαίμης φτιάχνει την ερασιτεχνική φροντίδα του Ωραίου.

Όλα καλώς!

Η διάρκεια των πάντων είναι βέβαιη και σκανδαλώδης.

Τα σπίτια στο προάστιο κολλούν το ένα πάνω στο άλλο ευτυχισμένα.

Οι σιωπές εντείνονται.

Σκεύος άχρηστο η λύπη.

Μέσα της μαγειρεύονται τα εξωφρενικά σενάρια.

Ατυχή και ερεβώδη.

Ολόγυρα οι σκιές κερδίζουν την σημασία τους- ξαφνικά και τελειωμένα.

Αυτή η όψη του κόσμου- αυτή…

 

27/1/2024

 

 

 

 

 

Πόλη της δόξας και ουχί…

 

Για ευθεία βολή η πόλη απλώνεται και χλευάζει

την νύχτα που έπεται. Τα γλαφυρά φεγγάρια

δεν την εγκαταλείπουν

όταν σέβεται

κι η ίδια έναν εαυτό της τον πυρπολημένο.

Παντού αντίφαση.

Μπορεί και αντιδράσεις στο ανθρώπινο φορτίο

που κουβαλά δυστυχισμένη.

Ο κόσμος, πάντως, κουφός.

Δεν δίνει σημασία στα ποιητικά του περιεχόμενα.

Ξερνούνε τα άστρα μακρινές επαναστάσεις.

Υπάρχει ένας έρωτας που υποβόσκει:

στα φτωχά σπίτια, στα πλούσια οράματα.

Με διαλεκτική θανάτου κοκορεύονται όλα.

Το μείζον θέμα

της Στιγμής.

Κοιμούνται οι ένδοξοι.

Κάνανε το καθήκον αφιλοκερδώς.

Τώρα οι υπερασπιστές πεθαίνουν.

Και ερημώνει η πόλη τυλιγμένη

το σκληρό της σάβανο

του χλευασμού…

 

28/1/2024

 

 

 

 

Νύχτα κι όταν ο έρωτας πονεί…

 

Το λουλούδι φανερώνει το άρωμά του εκπυρσοκροτώντας.

Η ψυχή σου έχει το ύφος ενός γνώριμου σκοπού που φέρνει την Άνοιξη.

Σε κατοικεί ο χαρακτήρας σου, είσαι

μια ευγένεια που διαχέεται στο μεσημέρι μιας λιακάδας.

Ω γύρω γύρω απελπισίες αστραφτερές!

Καλές διδασκαλίες αστεριών φτάσαν τον ουρανό της νύχτας να ‘ναι επίγειος.

Βραδάκι γιασεμιού.

Οι σκιές θάλλουν σαν αναρίθμητες ανεμώνες.

Απ’ το αγκάθι του ματιού μου ξεπηδά μια κλεισοσπίτικη ζωή.

Στον άδειο ύπνο μόνο ένας χαλικισμός από το άλογο του ονείρου

Που καλπάζει κατά τον άφρακτο έρωτα!

 

 

 

Ταυτοπροσωπία…

 

Ντύθηκες τον χαρακτήρα του άστρου.

Γδύθηκες την ανάγκη.

Έτσι φλυαρεί ο κόσμος της πραγματικότητας.

Το νιώθω.

Κι η συμπεριφορά σου, ανθισμένο φως της ψυχολογίας.

Ο Βουκεφάλας του αίματος χλιμιντρά μες τα στήθη σου

Και τα στήθη σου γίνονται αιχμηρές εξουσίες που απαλλοτριώνουν τον έρωτα.

Αφήνεις άφωνους τους επικριτές, χαράσσεις άλλον δρόμο

Από ετούτον της φιλαυτίας.

Ποιός να ιδρύσει κράτη στοχασμών μέσα στην κάθε ιλαρή πεποίθηση σου;

Τα έκδηλα τολμώνται και τα τολμηρά βουβαίνονται και εκδηλώνονται

Όπως από φωτιά το κάρβουνο κρατά μία ανάμνηση μεγαλαυχίας.

Βρίσκω το ύψος σου σε κάθε χαμηλό λοφάκι

Της συμπεριφοράς.

Ανήκεις σε ένα πάθος που τον σεβασμό πρεσβεύει.

Γελά μπροστά σου κάθε διαλεκτικό παιχνίδι ερμηνείας.

Στον κούφιο Χρόνο της αντίφασης φλέγεσαι κι όμως είσαι πάντα ίδια εσύ…

 

3/2/2024

 

 

 

Σονέτο ενός λόγου που λαχάνιασε…

 

Ένα σημείο στίξης που διαλαλεί μια φωτεινή ειρήνη,

Ένα ουσιαστικό που παραληρεί κάτω από το ανθισμένο μεσημέρι,

Κήποι πέρα μακριά κήποι ενός παρηκμασμένου βασιλείου,

Όλα αιχμάλωτα μέσα στον νου μου.

 

Και οι σκιές που ταλαιπωρούνται μέσα στην λιακάδα

Του Φεβρουαρίου, παγωμένες στον χρόνο τον ατέρμονο,

Σκαρφαλώνοντας στον απολιθωμένο στίχο

Πότε ξαφνικές και πότε αιώνιες.

 

Στρυμωγμένες στον λακωνικό λόγο, σκιές σαν την ψυχή μου

Ζυγίζονται στην απουσία και στην πλάστιγγα

Μορφές από μιαν άυλη ζωή, λοξοπατούν

 

Κάτω από την χθόνια ερώτηση εγώ να είμαι ο τελάλης του έρωτα

Προσδιορίζοντας την ειμαρμένη έως και θανάτου, πάλι εδώ

Που του ποιήματος η κόψη είναι τρομερή και απ’ τα μέτρα όλα διαφεύγει…

 

Άγιοι Ανάργυροι 5/2/2024

 

 

 

Εν τη γενέσει…

 

Για να φωταγωγούνται οι επικράτειες ο ήλιος κάγχασε αισιόδοξα.

Γαντζωθήκαμε πάνω σε ξεθυμασμένη ελπίδα. Κι ενώ

Άγουρο ήταν το φρούτο που κόψαμε, εμείς δαγκώσαμε με πείσμα την γαλήνη.

Όλα καλά λοιπόν συντελέστηκαν.

Το βόλι βρήκε στόχο, η ανάσα

έτρεξε λαχανιασμένη μες της φαντασίας το ακρολίβαδο.

Στο στήθος μας αναπαύονται οι λέξεις.

Τα βράδια μας ξυπνούν να καταγράψουμε. Λες

Και έχουμε έναν άλλο εαυτό. Που ζει και καταγράφει καταιγίδες.

 

25/12/2023