Καθηλωτικό βράδυ, ξύνοντας πάνω στην ώχρα των τοίχων την μαγκούρα του·
Τα όρια γύρω γύρω τα βάζει η νύστα·
Αφήνομαι σε ψευδαισθήσεις δυναμικές, ζω σε απώτερη γεωγραφία·
Κι ώσπου να ξημερώσει θα τους φαίνομαι παράξενος που περπατώ
Μες την νύχτα, ευαγγελιζόμενος κάτι αλλόκοτο·
Κι αυτό το κομπολόι το βαρύγδουπο στα χέρια μου
Θα αναστατώνει κάτι άγρυπνα πουλιά που ομιλούνε
Μια γλώσσα των νεκρών, μία παράξενη γλώσσα
Που έχει συναιρέσει τις σκιές με τα θροΐσματα
Των φύλλων, έχει καταφέρει να προσάψει ήχους στην κατάπληξη, κι ενώ
Όσα είχα διαβάσει εξανεμίζονται, τώρα
Που πάει να ξημερώσει, ένας κούφιος ήχος από των κλαδιών το σάλεμα δυναμιτίζει
Αυτό που σκέφτηκα και έφερε τις αντιφάσεις μου πλησίον
Στο βάθος μίας γαλαρίας ποιητικής απ’ όπου
Ξεπηδούν οι ξαφνικοί ποντικοί των λέξεων, βαρύθυμοι όλοι…
12/3/2024
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου