Πρωινή κτήση..

Αγκυροβολεί ο δυόσμος μες το πρωινό σαν ένας έποικος σε αλύτρωτη πολιτεία

Οι αφερέγγυες σκέψεις της ψυχής με μαντρώνουν σε ένα ποίημα δαιδαλώδες

Η μέρα λιώνει σαν να ήτανε από ομοιοκατάληκτο νερό

Τι με συντροφεύει αν όχι ο απολυμαντικός αέρας της νοσταλγίας;

Ανάλαφρο χώμα, ενταφιάζει τις μνήμες μου κάνω πως τις πιστεύω

Μαχαίρι στομωμένο με ταλαιπωρεί ο Χρόνος, σε όσα υπήρξα μέλλεται πικρά και να χαθώ

Παραμερίζοντας τις αυταπάτες μου όπως μια δίνη της θαλάσσης την ευτυχία παραμερίζει των κυμάτων

Πόσα ψηλάφησα για να ταχθώ με ώτα ορθάνοικτα μπροστά στο χάος!

Θραύομαι πίσω από θάμνους τρυφερούς της γαλήνης

Σαρώνω τις ευωδιαστές γιρλάντες της αυγής

Ο αέρας πάλι και πάλι τραντάζει την μεγαλοθυμία μου

Ίσως – αν δεν ήμουν θνητός- να είμαι ένας ακλόνητος βράχος που αντιμάχεται

Κύματα που κάτι του είπανε και κάτι πάλι θα του πούνε

Μια λύπη η ζωή μια δολερή μαύρη κατάληξη

‘’ Από κάπου μπάζει’’ το νιώθω, όπως εισβάλει μέσα μου φρενιτώδης η θάλασσα

Λυσσαλέα η λέξη πολιορκεί την άσπιλη σελίδα

Εδώ το δράμα και εδώ η κωμωδία η αστραφτερή

Ταριχευμένο ένα στιχάκι που αμφέβαλε για την πραγματικότητα, ταριχευμένο

Όπου εδραιώνω την κυριαρχία μου είναι μια νίκη που με κάνει ολότελα πιο πικραμένο!

Άγιοι Ανάργυροι 7/3/2024

έργο του Misha Gordin

Όλες οι αντιδράσ