Ο χρόνος των αντιφάσεων…

Εξουσία που έχει ο Χρόνος και κόμπο δένεται-λύνεται, χωρίς

Να μπορέσεις να καταλάβεις και κάτι.

Ωδικά είναι τα φυτά και τα ακούς που μελωδούνε

Νύχτα που και που περπατάς εξουσιάζεσαι

Από του φεγγαριού τα άπονα αγκίστρια.

Λες, λέω, λέμε-

Μπορεί και να αντιμετωπίζουμε με δειλία πόνου τα πάντα· μα η ζωή

Απαιτεί αρχέγονα, τελεσίδικα θάρρη· δεν θα μιλώ

Πια για υπερβολές που βολεύουνε, θα μιλώ

Για κάτι πάθη που με συγκλονίζουν- όπως να μην στέκομαι εδώ

Που στέκομαι, αλλά να ζω

Με χίλιες τόσες κι άλλες τόσες αντιφάσεις..