Κραυγή…

Όπως μπαλώνω κάτι που με εγκατέλειψε

διαπιστώνω απείθεια, διαπιστώνω

να χωλαίνει η πειθώ μου,

δαγκώνει τον ορίζοντα η μέρα, κάτι φαιά συναισθήματα

πατούν και πλατσουρίζουν στα ρηχά

του νου μου- μεσημέριασε;

Βγήκε ένας άτονος ήλιος,

Του Μαρτίου το γέννημα,

Άθροισα την συμπόνια μου και με περικύκλωσαν λέξεις

Όχι από κείνες που ήξερα, από αυτές

Που η απόχη ενός ψαρά μαζεύει,

Τις κοίταξα- με εγκλώβισαν

Πολύχρωμες, είν' η αλήθεια- τόσο χάος

Φυλακισμένο μέσα σε μία κραυγή

Όπως αυτή η ώριμη,

της θάλασσας..