Χρόνο που παίρνει το αίτιο να υπάρξει!
Και μετά-
σαν να σχηματίζεται γύρω του χάος
ραγίζει τον καθρέφτη της ψυχολογίας- αλλάζει
μορφή
γίνεται ένα κακομαθημένο μωρό που κλαίει
και πολύ μας κουράζει.
Σκηνοθετώ την κάποτε δική μου απουσία, την σκέφτομαι:
τα πάντα γύρω μου έχουν αλλάξει
ή θα αλλάξουν τέλος πάντων με εκείνον τον ρυθμό
που γίνεται το σήμερα χτες και ποιός ξέρει τι μπορεί
να γίνει το άγνωστο αύριο.
Οι φίλοι μου- όσοι απόμειναν- θα κόπτονται να μην αποκαλύψω
από την άλλη μου ζωή, τα μυστικά που πάντοτε φοβήθηκαν.
Εγώ πίνω καφέ σε μπαλκονάκι τ' ουρανού
κοιτώντας γύρω μου χλευαστικά που τίποτα
δεν θα μπορούσε να με βλάψει.
Και κανοναρχώ αυτό το ποταμάκι
των λέξεων που φείδονται το νόημα και θέλουν
ένα ευκολονόητο δρεπανηφόρο άρμα γαλάζιο..
13.05.2010
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Τι να πω εγώ τώρα εδώ! Να πω απλώς για την απορία που μου προκαλεί η διαδικασία της γένεσης των εικόνων και των νοημάτων από τούτον τον άνθρωπο;
Πως να χαρακτηρίσω -όχι τον στίχο αλλά την σύλληψή του- όταν ξεκινάω διαβάζοντας:
!" Χρόνο που παίρνει το αίτιο να υπάρξει!
Τι να πω ειλικρινά!
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
να πεις
"γειά σου φίλε, καλησπέρα!"
έτσι απλά..
Δημοσίευση σχολίου