Ένα σημείο στίξης που διαλαλεί μια φωτεινή ειρήνη,
Ένα ουσιαστικό που παραληρεί κάτω από το ανθισμένο μεσημέρι,
Κήποι πέρα μακριά κήποι ενός παρηκμασμένου βασιλείου,
Και οι σκιές που ταλαιπωρούνται μέσα στην λιακάδα
Του Φεβρουαρίου, παγωμένες στον χρόνο τον ατέρμονο,
Σκαρφαλώνοντας στον απολιθωμένο στίχο
Πότε ξαφνικές και πότε αιώνιες.
Στρυμωγμένες στον λακωνικό λόγο, σκιές σαν την ψυχή μου
Ζυγίζονται στην απουσία και στην πλάστιγγα
Μορφές από μιαν άυλη ζωή, λοξοπατούν
Κάτω από την χθόνια ερώτηση εγώ να είμαι ο τελάλης του έρωτα
Προσδιορίζοντας την ειμαρμένη έως και θανάτου, πάλι εδώ
Που του ποιήματος η κόψη είναι τρομερή και απ’ τα μέτρα όλα διαφεύγει…
Άγιοι Ανάργυροι 5/2/2024
έργο του Νταλί..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου