Μανιφέστο άκαιρο του ύπνου και της λιακάδας…

 

Ανάγνωση στην ανάγνωση καθώς ανταποδίδω

Την ηλιαχτίδα που με κέντησε

Με τιμαλφή μικρά στολιδάκια

Προ οφθαλμών και μετά

Της συνείδησης.

Ήμουν

Βυθισμένος σε ύπνο, τα βλέφαρά μου ρουφούσαν

Το φως, και κάτω από το ραγισμένο δέρμα μου εισχωρούσε

Ο ήλιος, μέσα μου, όπως για να εγείρει

Θωπείες μυστικές, να ξεδιαλύνει αινίγματα, και τις προθέσεις

Ενός αγίνωτου θεού.

Η Πέμπτη παιχνιδίζει γύρω μου

Μεσημεριάτικα ο κάθε ήχος είναι ένα απρόσμενο συμπέρασμα, ακούω

Και βυθίζομαι ολοένα

Σε ένα μισούπνι που με φέρνει σε μια μέθη ακραία, λαλούν πουλιά και το λιβάδι

Έχει μια όμορφη θέα- σχεδόν εγκαταλείφθηκε

η αμαρτία, δουλεύω

σκέψεις και καλά γαντζώνομαι από την ερημιά,

κάτι μου υπαγορεύει κάποιος που δεν τον γνωρίζω, του ποιήματος

Ο συγκερασμός κάθετος ύμνος.

Να μείνω εκεί ή να ξυπνήσω, ιδρωμένος

και λαχανιασμένος ολότελα

Μες την λιακάδα, ανοίγοντας τα μάτια σε μια περισυλλογή που ωραία αφήνει

ιζήματα φωτιάς και πάθους κάτω από τον αφάνταστο ουρανό;

Εδώ με βρήκα- εδώ με άφησα.

Ασκεπής μες σε ακμαίο παράδεισο, κι αντιρρησίας

Επί του συνόλου

Ενός κόσμου που βαραίνει επάνω μου σαν βδέλλα που απομυζά

Των ιδεών μου την ικμάδα. Εδώ

Που βουλοκέρι στάζει επάνω μου μια κοσμοθεωρία

Που θέλει πιο νεόκοπη να γεννηθεί…

29/2/2024