Τονισμένο στην παραλήγουσα χλωμό κρύο φεγγάρι…

Πού να χωθώ που να έχει επιτυχία η προσμονή; Και ο άνεμος

Πού θα υψώσει στα ψηλά κατάρτια

Την δύναμή του;

Σώπασα και μελέτησα τον καθαρόαιμο Βοριά.

Συλλάβισα.

Μίκρυνε με οικονομία η εβδομάδα.

Το λεξιλόγιο απίστησε.

Συζητούσαμε αφήνοντας να περνά ο καιρός.

Όλα με τόση αναισθησία.

Πριν να υπάρξει ο Έρωτας η ζωή ήταν μια μαγκωμένη θύρα

Που έτριζε αφήνοντας κάθε παρείσακτο να μπει

Να βεβηλώσει.

Μετά

Φιλί φιλί υπήρξε μία λύτρωση από αυτές που

Δεν περιγράφονται. Αγγίξαμε ωραία την προσδοκία!

Και έτσι όπως έδειχνε τις τολμηρές πληγές του ο Αύγουστος

Ένα φεγγάρι κρέμονταν πάνω απ’ τις ταράτσες

Και μας ψιθύριζε.

Ήταν ο πόνος βλέπεις πάντοτε και ο καημός.

Ήταν ο μύθος και ο θρύλος

Και η αγάπη ήταν που ξεψύχησε. Μείναμε

Με τα διαβάσματά μας και τις προσευχές

Με τις αλλόκοτες στιχομυθίες που αφήσανε

Μια γεύση πόθου. Μετά

Έφυγες κι εσύ. Γαντζώθηκαν τα λίγα σύννεφα στον ουρανό

Κι εμείς μιλήσαμε απελπισμένα.

Πού να χωθώ που να χωράει η λύπη μου;

Συγκεντρώνω τα βλέμματα συγκεντρώνω την όμορφη γαλήνη

Του βραδιού- και αυτοαναφλέγομαι.

Είμαι το υποκείμενο του θανάτου,

Η ζοφερή περίπτωση μιας παρακμής· ενώ

Θαλερά τριαντάφυλλα ψάλλουν τα ωσαννά των αγγέλων

Έξω από καθετί που θα μπορούσε να ήταν παράδεισος!

Αθήνα 31/8/2023