Με την φούρια της νύχτας…

Κάτω από τον ουρανό στερεώνω το απέλπιδο πιάνο μου

Στερεώνω ψυχή, βάφεται με σκοτάδι ο ορίζοντας

Καγχάζει ο αιχμηρός φθόνος του θανάτου

Το καλοκαίρι πεθαίνει αινιγματικά

Στολίζεται με ζόφο της φωτιάς, κάποτε έλαμπε

Σαν κατακλείδα φωταγωγημένη….

Τώρα υψώνεται καπνός

Μαύρος στα αδειανά δωμάτια των ονείρων

Πονά ο φοβισμένος εαυτός μας

Ένα πλοιάριο της ματωμένης νύχτας

Προσάραξε στα βράχια της ακραίας

Μελαγχολίας· είσαι εδώ λοιπόν

Στον σκηνοθετημένο θάνατο, ακούς

Τον ήχο των σατανάδων, χλευάζουν

Την καθρεφτισμένη αγάπη σου

Στον ουρανό…

Τσαλακωμένη γη, τσαλακωμένη νύχτα,

Πατρίδα αιμόφυρτη, ο ήλιος είναι ένας σκεπασμένος πρόχειρα επαίτης,

Βαρύγδουπα η σκόνη όλη την ψυχή την σκέπασε

Πιο πυρκαγιά είναι η ανάσα κι από έντρομη ως την αυγή

Περιπλάνηση

Τρέξιμο σε λαχανιασμένη αφετηρία

Τρέξιμο σε λαχανιασμένο

Τερματισμό

Όποιος έχει την γνώση έχει κι ένα άλογο ελπίδας που καλπάζει

Δεν ξέρω πόση αισιοδοξία χωρά στις αντιρρήσεις που έχω

Είμαστε δολοφόνοι επί τω έργω και επί μίας συνείδησης που σάπισε…

Έργο του Νταλί…

Όλε