...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

12 Απριλίου 2016

Πού πήγε η κοκκινομάλλα μου;




Στα μάτια μου χορεύουν μπαλαρίνες με αέρινα κορμιά
Το γλέντι των ήχων ανάβει και του βιολιού η καλλικέλαδη ψυχή
Απολά σύμβολα νότας να κουρσέψουν το μωσαϊκό της μουσικής
Εκστασιάζομαι κι ακούω
Δακρύζω από το ντο στο λα κι από την ουτοπία που καταπώς φαίνεται σαρκώθηκε
Επιτέλους!
Χαμόγελα σκορπούν οι μέλισσες που σάλεψαν πάνω απ’ τα λουλουδάκια
Κορίτσια ηλιόδοξα μαγεύουνε την ώρα που σκλαβώθηκε
μες το βιβλίο φθίνουσας εβδομάδας
Αλλά ξαφνικά
Πού πήγε η κοκκινομάλλα μου;
Που την χάζευα να λικνίζεται σαν μίσχος
λουλουδιού μέσα στην πίστα των ματιών μου;
Μόνο το άρωμα της νιώθω και εκείνο το χαμόγελο
που με συγκλόνισε
Πάνω απ’ τα ονόματα των φυτών,
μες την επιγραμματική σιωπή
Ατενίζοντας σίγουρη προς την αδέκαστη μοναξιά μου-
Πού πήγε η κοκκινομάλλα μου
Και βράδιασε ξαφνικά και απόμεινα
με μια λεξούλα ποίημα
Που τρίζει από τα φωνήεντα και από την ικμάδα
ενός κομποδεμένου νοήματος;

2 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

συναντήσεις από κείνες που θα καταγράφονταν στα παραμύθια· Σ Π



...σταυροδρόμια
του νου


Χαιρετώ σε,


Υιώτα




















































π

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...


Έχω…

Κουρασμένος από μια τρεχάλα που μυρίζει ιδρωμένο κορμί,
Ο παραλογισμός της εποχής πολύ με αγάπησε,
Έχω όσα δεν ήθελα και όσα θέλω ποτέ δεν θα έχω,
Χαίρομαι την απλότητα της σκέψης μου σαν ένα δέντρο που ξεμοναχιάστηκε από το φιλοσοφικό δάσος,
Τουλάχιστον αυτό αναγνωρίστε μου: έχω την πιο πλατιά καρδιά και μια ελληνική πονεμένη αγάπη..

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου