...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

19 Φεβρουαρίου 2016

Ερώτηση εις εαυτόν…



Καιρός του σπείρειν…
Δαιμόνους όμως γούσταρε η εποχή..
Τους ξόρκιζα
επάνω απ' την ταράτσα του ορίζοντα
άκουγα τα αγκομαχητά τους
καθώς η ώριμη σελήνη έγραφε
πιρουέτες
μέσα στην νύχτα·

Εκείνοι χλεύαζαν την σιωπή μου και ασχήμαιναν
κάθε προσέγγιση που αγαπούσα εγώ:
είναι ο τρόπος του Κακού να διαφεντεύει·

Κουκούβιζα μέσα στην μοναξιά· ξέρω
να ζω έτσι
δα· μισός θνητός κι ο άλλος
μισός αλαφροΐσκιωτος,
σχεδόν πουλί
που όλα τα σημαίνει με το πέταγμά του·

Κάτι ψιθύριζα
πάντα- σαν να μου έδινε φωνή
και το άνθος ακόμα·
γελούσα από μέσα μου·
όλη η θλίψη μου μια μακρινή σκιά
που πολεμάω·
άραγε θα σταθεί ο κόσμος
στο ύψος που θέλω;





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου