Τα χέρια μου αναπαύουν αιθέρα

Τα χέρια μου αναπαύουν αιθέρα, κρατούν
την μνήμη που έχω από το σώμα σου, ενώ
το πλένουν νεράιδες
κόρες των δασών, αναγεννημένες, πιο όμορφες
μέσα σε κάθε αυγή.

Τα χέρια μου
αφήνουν το ψόφιο σύμφωνο να πέσει
κάτω στο πάτωμα, αφήνουν
να υπάρξουν τελικά τα φωνήεντα, να υπάρξουν
οι λιγοστές εκδηλώσεις του αποτυπωμένου επιφωνήματος
που στέκει εκεί,
μέσα στο αιώνιο απόγεμα.

Τα χέρια μου
διαρκούν την πράξη, την δικαιώνουν, καθώς
την πράττουν ολοένα πιο πολύ, έως να γίνει
μια δημιουργημένη εγωιστική στιγμή που πεισμώνει
να γράψει αυτή τον επίλογο στην ιστορία ‘’ζωή..’’