...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

31 Δεκεμβρίου 2009

ΕΠΙΘΥΜΙΑ

ΕΠΙΘΥΜΙΑ


Να μπορούσε να γραφτεί απαρχής όλη
Η πορεία του ανθρώπου
Η ιστορία της γης ν’ αρχίσει ξανά
Σβήνοντας λάθη και πολέμων θύελλες
Να ξημερώσουμε απορημένοι σαν μικρά παιδιά
Σ’ έναν γαλήνιο κήπο
Με φρούτα δίχως ηθικό αντίβαρο
Μόνο φυλλώματα σκιερά που το πουλί
Αγαπά να κρύβεται.
Ντυμένο άμφια χρυσά της μελωδίας
Κι εκεί που ένα μέλι νότας του μικρού κοκκινολαίμη
Αρχίζει μια ζωγραφική ψυχής με χρώματα
Που ευωδιάζουν ευφροσύνη
Νερά δροσάτου σφρίγους
Άνοιξη πλημμυρίδας της καρδιάς
Σκιρτήματα του πόθου, ημέρες
Που όλα δείχνουν άσπρα κι είναι ασπρότερα
Και μες την κρουσταλλένια ζέση του ήλιου
Καθαγιάζονται οι σιωπές
Κι εμείς σαν ποιητές σπουδάζουμε ευωδιές
Ιδρύοντας θρησκείες όσες
Υπαγορεύουν οι ποθόδοξοι άνεμοι
Φυσώντας πάλι στον πηλό
Έχοντας πάλι προ των οφθαλμών την έκπληξη
Αναγνωρίζοντας απ’ την αρχή την αγιότητα
Βάζοντας σπίρτο σ’ ένα αμαρτωλό αγκάθι
Κι η ώρα σαν κοτσάνι φρούτου όλο χυμό
Σκάζει την φλούδα της σαν παραγινωμένη ευτυχία.
Να φύγουμε όλους τους θυμούς που διαλύουν τις καρδιές μας
Σαν να 'μαστε ένας νέος άνθρωπος, πλάσμα
Μιας πρόσφατης δημιουργίας
Ανίκανοι να πράξουμε πολέμων θύελλες
Να έρθουμε με παιδική αθωότητα μπρος στο εικόνισμα του δένδρου
Και να προσευχηθούμε στου νερού
Την καθαρότητα, στον ύμνο
Του αέρα, στης όρασης
Το άμετρο βασίλειο
Παντού να αλλάξουν όλα, σαν
Αναγεννημένης ανάσας το υπέροχο βάθος
Σμαράγδια στοχασμοί ν’ αφήσουν μιαν απόκρυφη
Λάμψη: κι ο νους ν’ ανατινάξει τις επάλξεις
Που τελευταίες κρατά η δούλα του ψυχή.


23.7.2007

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου