Μελέτη του κατορθώματος…

 

Μελετά ο κόσμος φαντάσματα ιδεών και σκοντάφτει

ολοένα πάνω σε μια αγκύλωση διατεταγμένη-

κοσμοθεωρίες τρέπονται σε φυγή δεν ησυχάζει

ο αιώνας

πόλεμος επί πολέμου και βάλε

όλα τα ισοπέδωσε η συντριβή μην ακούς

τις οβίδες που σκάνε η αυθυποβολή σου

τους βολεύει δεν πιστεύεις

σ’ αυτόν το αγώνα που δίνουν οι άλλοι μα ας είναι ευλογημένοι

μόνο με αντίσταση θα φτάσει κάπου η Δικαιοσύνη

πίνουν αίμα οι κρατούντες πώς να ξεδιψάσει

κανείς που είναι άπληστος; Και τώρα εδώ

εγώ αναρωτιέμαι πόση αθωότητα χωρά σε ένα κορμί κορμάκι

πόσος ουδαμού νεφελώδης ουρανός τι πείσμα

θέλει πάνω στον πόνο για να νιώσει πως μιλά με του χορού την γλώσσα μία μπαλαρίνα

που δέεται μέσα στην ύστατη προσπάθειά της επικεντρωμένη! Α ωραία

που βελάζει ο αμνός της και την φέρνει

πιο κοντά σε ένα όνειρο που φθίνει. Είναι

το φως κοντά της και μια ευτυχία που σαν πεταλούδα

γύρω της πετά και ούτε πιάνεται…

30/ 11/ 2025

Κατακτήσεις της νύχτας και του έρωτα…

Ούτε που να φυσάει απόψε Κυριακή που αναβάτης

Του σκοταδιού είναι ο νους και τρέχει ολοένα λες νομίζοντας

Θα φτάσει κάπου που δεν τέλειωσαν τα παραμύθια.

Απόψε έφτασε σε όρια σπουδαία η καρδιά.

Ίσως κι ο έρωτας να έγινε σπουδαίος ίσως

Να σμίξανε πάνω στα χείλια όλες οι δυνάμεις

Του καθαρού φωτός που νίκησε την τρομερή μαυρίλα

Την χειμωνιάτικη.

Εμπρός λοιπόν να ανακαλύψουμε τους στίχους τους καλοακονισμένους-

Για ένα τραγούδι κραυγαλέα θαλερό

Θα μείνουμε μετέωροι κάτω από τα όμορφα δεντράκια

Που σώνουν την κατάσταση της ευρυθμίας.

Όποιος Μεσσίας γεννήθηκε δεν μπόρεσε ποτέ να παίξει

Ρόλο κομπάρσου των δειλών.

Φέρνω λοιπόν την Ποίηση στο δοξασμένο της

Αποτέλεσμα.

Και επιμένω σε αθωότητες ευτυχισμένες.

Τρέχει μες την ατμόσφαιρα η θλίψη μου που εξαερώθηκε.

Όσα κατάφερα είναι σελίδα ορυκτή που σπινθηρίζει σαν η λάμψη του μετάλλου…

23/ 11/ 2025

Νυχτερινό…

 

Η ατμόσφαιρα έχει μια βαθιά γαλήνη

Που καταλύει το σκοτάδι και το αναστατώνει

Άτσαλα κουβαλώντας το ως την ανάμνηση.

Ουράνιε θόλε, υψηλέ επόπτη των θαυμάτων

Απόψε τα ποιήματα θα συνταχτούνε πέρα απ’ την λογική

Ο αέρας θα μαδήσει τα σεμνά τριαντάφυλλα

Όλες οι βιαστικές σκιές με μια απόφαση οξεία θα χαντακωθούνε.

Συνάντησέ με πίσω από τούτα τα θαμπά πράγματα

Που συλλαβίζουν την ψυχή σου έως την συντέλεια

Σε πλησιάζω τρέμοντας με ύφος μιας φωτιάς

Που ευτυχεί να έχει μια παροδική κατάληξη…

20/ 11/ 2025

Ολίβια…

Ούτε μια θάλασσα να απαγγείλεις δεν σε αφήνει

η πρωινή λιακάδα αλλά εσύ

είσαι κήπος,

είσαι μεσημβρινή αιθρία είσαι ουρανός

και με τα σκουλαρίκια σου που ομοφωνούνε

ατόφια κάτω από μια πέρλα που ιριδίζει

ολέθρια Ολίβια μέσα σε κείνη την σπαταλημένη Ομορφιά που με παραξενεύει

στρώνεις για την μυθολογία ένα σεντόνι ευφάνταστο-

Απόψε ζήσε σε μια χώρα του καημού μου….

ΕΜΟΥ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ...

 https://issuu.com/stratisparelis/docs/_bae9a65b9266b7...

ISSUU.COM

ΕΜΟΥ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ...

Ποιητική συλλογή

Ο άνθρωπος…

 

Χλιμιντρά το άλογο καλώντας σε συνάντηση την όμορφη γενιά του

Ο άνθρωπος

Για να έχει διάθεση να τραγουδά

πρέπει να έχει άφθαρτη ψυχή

Και να ‘ναι ποτισμένος με μεράκι

Κρεμάει την κιθάρα του στην πλάτη και τραβάει για τα γλέντια

Έχει ξεχάσει τον πόνο του την πίκρα του και όλη την φτώχεια που τον κυνηγάει

Ο άνθρωπος είναι το πιο πολύτιμο εργαλείο επί της γης

Είναι ο μοχλός που θα κινήσει τα πάντα

Κουρδίζεται επί σκοπόν είναι σπουδαίος

Ποτέ μην τον υποτιμήσεις, είναι γίγαντας ο άνθρωπος

Είναι μια μινιατούρα κάποιανου θεού- ο άνθρωπος

Αξίζει όσο όλα τα χρυσάφια αυτού του βουλιαγμένου κόσμου!

12/ 11/ 2025

Πεταλωτής…

 

Άνοιξα τον ορίζοντα σε μοίρες και μου σχηματίστηκε γωνία

Ορθή- σαν να με περιγέλασε η ζωή μου κι όμως

Τα άλογα που καβαλίκεψα μπήκαν

μέσα στα όνειρά μου να στοιχειώσουνε, άκουσα την καρδιά τους

Τι αθώα πλάσματα και τι φιλίες μου έδωσαν! Τώρα

αυτό το πέταλο το άπεφθο με ύλη

Μετάλλου σμίγει με τον καλπασμό τον χτύπο της καρδιάς μου

Ακούω

Ακούω την υποδόρια αγωνία του όντος που ευτυχεί μες τον εγωισμό του

Μπορεί να είμαι άκαιρος και να με κάνει η λογοτεχνία υποχείριό της

Σε μια αγάπη κουκουβίζω και απομακρύνομαι από κάθε ομήγυρη που με σκλαβώνει

Το ταπεινό μολύβι μου θα πει εκείνα που αγάπησα

Δεν τραγουδώ ευτυχίες λέω

Αλήθειες για μια φτώχεια και μια δυστυχία!

Τούτο μου εστί το απολογητικό στιχάκι το μελάγχολο…

Με ραγισμένη ψυχολογία και οξειδωμένη ηθική

Τρέχει πολύ ο αιώνας μας, κανείς δεν προλαβαίνει

Εάν λιποψυχήσεις μην να περιμένεις τίποτα σπουδαίο να έκανες

Μηδέν από μηδέν= μηδέν· απλούστατοι είναι οι αριθμοί

Αν θα αποκρυπτογραφήσεις το συμπέρασμα, κάθε γινόμενο πηλίκο άθροισμα γινόμενο, είναι μια ουτοπία

Που καγχάζει αμφισβητώντας τον ανθρώπινο πόνο·

Μπούχτισα να μην βγαίνω πουθενά

Περπατώ μες σε ατσάλινη αγωνία

Όρθιο το ποίημα στο στασίδι του

Διαμηνύει θάρρητα που ποτέ του δεν έχει

Όλες οι θρησκευτικές του αγκύλες

Μια λυπημένη υπόσχεση ότι απλά θα εξαφανιστούμε

Αρχίζει να διαφαίνεται κακότροπος ο καιρός

Πώς να περιμαζέψω τα κομμάτια μου από τις βάρβαρες περιπλανήσεις;

Δαγκώνω το φρούτο και το κουκούτσι μου σπάει τα δόντια

Άντε να βρεις παρηγοριά μέσα στην μοναξιά της νύχτας και στο σύννεφο το συννεφάκι που σου ψιχαλίζει την φθαρμένη ευτυχία

Όσο βουλιάζεις στην κατάθλιψη τόσο ο ουρανός σου παραστέκεται μα δεν καταλαβαίνεις

Έχεις μια φλόγα στην καρδιά κι ίσως αυτό είναι η μόνη σου περιουσία

Καλά που ακόμα ονειρεύεσαι και καταφέρνεις να χαμογελάς χωρίς

Λόγο κι αμφισβητώντας την μελαγχολία και την ουσία…

4/ 11/ 2025

Αράγιστε λόγε

 

Αράγιστε λόγε

ποίημα ενθουσιαστικό

αποταμιεύω τον εκτροχιασμό σου

ίσως η τόλμη

ίσως το βιαστικό μελάνι που δυναμιτίζει τον στίχο

κλείνομαι ολοένα κι όμως ολοένα ανοίγομαι

σίγουρα θα εκμηδενιστώ μέσα στο μετέωρο μεσημέρι….

Πόθου χρυσόμυγα…