ταξιδεύουν τα αόρατα δίχτυα των ανέμων και ωραία
εργάζεται η σιωπή,
μοναξιάς δώρα, να ο ίππος της έμπνευσης
δράμει επάνω στην ερημιά·
τυχαία νερά και συναπαντήματα των νερών στον ποταμό που
εκβάλει στην ματιά μου·
και ιδού ο μελίρρυτος ποταμός της σοφίας
να το περιώνυμο Δέλτα του
χωνεμένο ανάμεσα στις καλαμιές και την αφρόντιστη τσουχτερή θάλασσα·
κομμάτιασέ με ωκεανέ, κάνε με τυχερό θανόντα που ο πνιγμός απάλλαξε
από τα βάσανα·
σύγχυσή φέρνουν στα φρένα μου του βιοπορισμού οι λύπες·
κάπου χάνω τον μπούσουλα και κάπου πατώ
τα πλήκτρα που δεν πρέπει·
χρίω με φως τον πολυσύλλαβο ορίζοντα·
κάπου όλα είναι μύθος και κάπου η Ιστορία μπουρδουκλώνεται·
κρατώ αποστάσεις·
στην βιάση όλα τα κοιτώ και όλα σμπαραλιάζονται
δεν με χωράει τίποτα, εκτίω ποινές ονείρων·
ω νύχτα που έρχεσαι με κομματισμένες σιωπές και άμετρο πόνο!
παλουκώσου στην θέση σου, μείνε στον άξονα της μελαγχολίας μου,
ποντάρω σε σένα στίχους γλαφυρούς, είσαι η φωλιά των αετών μου·
στον σμαραγδένιο βυθό του ουρανού σου η Ποίηση γελά και κάνει
να φαίνεται πιο υποφερτός ο δύσκολος κόσμος!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου