Κανείς δεν κατοικεί την γαλήνη όπως την κατοικώ-

Άσπιλο φως, τρεμάμενο πάνω στο ακρωτήρι που γκρεμίζεται αγαλινά μες την θάλασσα.

Ο αφρός των κυμάτων δημιουργεί τα σπήλαια της αυταπάτης. Θόρυβος ίσαμε τον Βοριά.

Και κατά τα άλλα, ερημία απέραντη.

Κανείς δεν κατοικεί την γαλήνη όπως την κατοικώ-

το ξέρει κι ο θεός ο ίδιος ακόμα.

Συντετριμμένος περί τον έρωτα και περί το πλάσμα που είσαι.- σαν να ευτύχησε την πιο καλή Στιγμή της η Δημιουργία!