ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΑΡΧΟΜΕΝΟΥ..

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΑΡΧΟΜΕΝΟΥ..

Διαβάζω το φως, διαβάζω τον άνεμο, διαβάζω φεγγάρι
διαβάζω τον εντολοδόχο Σεπτέμβριο που υπερίπταται φορτωμένος
τον μελαγχολικό εγωισμό του.
Το ένα σκέλος του επάνω στο μνημόσυνο του μόλις τεθνεώτος καλοκαιριού- το ήθος του
δαιμονικό που χειμώνα θα φέρει..
Έχω αρχίσει να κατανοώ τις όμορφες εξάψεις του
όπως λυγίζονται τα δέντρα και θα γείρουν απαλά
κατά εκεί που η ζωή μας πάντα κάτι θα ‘χει να ελπίζει.

Κοιτώ μέσα στην μετοχή του φθινοπώρου:

ακόμη δέντρα που με τα κλωνιά τους μουσική αλέγκρο θυμίζουνε-

το πεύκο τρίζει, ακινητεί τον περισπούδαστο άνεμο-

ένα πουλί αξίζει να κατέχει δόξα μ’ όσα
χρώματα φωνής ένας θεός του χάρισε·

ένα παιδί που παίζοντας ανακαλύπτει να του περισσεύουν άστρα..