Αλουμίνια των προσόψεων, γυαλιά, κόσμος

Αλουμίνια των προσόψεων, γυαλιά, κόσμος
από μπετόν που φυλακίζει
προστατευτικά τον χωρίς όνειρα άνθρωπο.

Εγώ έχω σταθεί στο φευγαλέο δευτερόλεπτο
που ένα φεγγάρι του Σεπτέμβρη γράφει μία όμορφη σονάτα
επάνω στην που έπεσε απ’ την βδομάδα μέρα.

Μετά, σαν Κυριακή
που η μεταφυσική των πραγμάτων αφήνει μια σκιά και στην καρδιά μου.

Με το μυαλό προσπαθώ το απόλυτο.

Ένας κύκλος που καταλήγει στο ίδιο σημείο και με το ίδιο κέντρο η ζωή,
μια ομορφιά που ξαναγίνεται.

Έτσι που τώρα μην φιλοσοφώντας είναι
με λίθο ονείρου κτισμένο αυτό το κάστρο που το κατοικούμε
αποδιωγμένοι πρωτόπλαστοι
και με ήθος που σφύζει..