Δεν αφήνει ίχνη πια περνώντας μέσα μου η ζωή..

Δεν αφήνει ίχνη πια περνώντας μέσα μου η ζωή..
Η θεϊκή σοφία προνόησε να είναι σαν φωτιά το πέρασμά της.
Κρατώ μια υποψία ονείρου που από κάπου,
όπως φυλαχτό,
απ’ τα παλιά τα χρόνια και της μάνας μου την μάνα
έρχεται..
Και γράφω σύνορα με τα μολύβια μου:
κουρασμένα.

Οι ευθείες που μπόρεσα, οι καμπύλες
τα αισθήματα, τα μη
οι επιθυμίες, οι διαθέσεις
γίνονται ένα μαρτυρικό στεφάνι που μου αγκαλιάζει
σφιχτά το μέτωπο.

Θα ξέρω τις απελπισίες μου όταν μαζί την νύχτα
εσύ κι εγώ, αναγνώστης και των λέξεων τοξοβόλος,
βάζουμε στόχο ένα αισιόδοξο άστρο
και μια βαθύπλουτη ρίμα..