Της νύχτας μέτρο το άμετρο…

 

Εδώ η σύνθλιψη των εννοιών και το συμπερασματικό μεγάφωνο κάθε φρυγμένης κοσμοθεωρίας,

Ο ακατάσχετος ειρμός μιας πλάνης που δεν συμμαζεύεται, ο κόσμος των τολμημάτων και ο κόσμος των θαυμάτων,

Η όψιμη λατρεία των γενεσιουργών αιτιών, η στομωμένη λάμα της κατάληξης

Ο ποιητής που ανασκελώθηκε και τ’ αστέρια κοιτάζει

Νύχτα και είναι ξάστερος ο ουρανός, καιροδηλώνει

Μακρινές επιρροές φευγαλέα ανούσιες

Πίσω από ζωδιακά ξεμπερδέματα αξόδευτες στιχομυθίες κάτω από ένα φεγγάρι ευτυχισμένο

Απέριττο φως εργαλείο που αλφαδιάζει την ατσιδοσύνη του ιδιοφυούς

Εφευρίσκει ολοένα τρόπους να εξουδετερώσει την αγρύπνια του μα μέσα πέφτει

Στην ζοφερή λακκούβα των ακραίων υπολογισμών του·

Καταμαρτυρώ μια καυτή ανάσα στης μοναξιάς μου τον πυρετό

Όλα τα άφησα στην τύχη πυροδότησα την αστραπή κανείς δεν κατάλαβε

Και τσιμπολόγησα ρόγα την ρόγα το τσαμπί των ιδεών φωταγωγημένος

Από μια εσωστρέφεια σαν ψίχα πόνου·

Όσο κι αν προσπαθώ να βολιδοσκοπήσω την ωραία ορατότητα του φευγαλέου

Πάντα ανέκφραστο θα είναι το μανταλωμένο ψυχικό μου αγαθό θα κουκουλώνεται

Από μοιραία σύννεφα που με πλημμύρισαν· κι η Ποίηση

Όπως την εννοώ βαρύτιμη κι αφηνιασμένη

Στο αίμα θα κυλά των ασυμβίβαστων θα προμηνύει μια μεγάλη φλόγα

Εδώ ξανακυλώ σε ένα πάθος που με αποστομώνει

Εδώ η λογοτεχνία μου λες κλαίει κάτω από το βάρος του επαναστατημένου κόσμου

Όπως χάνω τα ίχνη μου στο οικουμενικό παιχνίδι των πολέμων

Κουκουβισμένος στην βαθιά σιωπή

Μιας νύχτας που καγχάζει…

17/6/2024

Όλες οι αντιδράσεις:

Με τον εγωισμό ενός τιποτένιου καταγραφέα…

 

Στα πρωινά δάση των αποκαλύψεων ευτυχούν τα πουλιά

Ένας αέρας καταστρώνει σχέδια ελπίδων

Η νύχτα με όλα τα παρελκόμενά της εισέρχεται

Στην περιπέτεια των σκιών

Κρύβεται ο θεός, σχεδόν δεν υπάρχει

Την ώρα που σε σώζει ο εγωισμός, το καύχημά σου

Που διατρανώνει την ποιητική του ουσία

Από μέντα και δεντρολίβανο που φλυαρεί

Έξω από την πόρτα της αυγής, τρεις

Η ώρα στα μαγευτικά ξημερώματα….

14/6/2024

Όλες οι αντι

Εκπομπή προσωπικών ρύπων…

 

Ετούτη η φθαρμένη Πέμπτη σφιχταγκαλιασμένη με τον Χρόνο που εμείς

αδέξια αυτοσχεδιάζουμε

Σαν γερασμένοι ηθοποιοί πολλάν ωραίοι

Και πίνουμε καφέδες στα ρηχά του στοχασμού, βαθύγνωμοι

Και αποφασισμένοι.

Από τους πόρους του δέρματος στους πόρους της θαλάσσης,

Μια σπίθα ουσιαστική που ανατρέπει όλα τα δεδομένα

Πιο τρομερή από όλους τους ρόλους που θα παίξουμε

Αύριο, μεθαύριο, ή χτες, ή ίσως τώρα

Που χαλαλίζουμε τον έντρομο εαυτό μας τον πολύπαθο

Στο φως, στην πλήξη, στην τυφλότητα να αναιρούμε

Όλα ετούτα τα σαλέματα φαρδιά γεωγραφία

Που είναι η ζωή που και αναίτια κακήν

κακώς έτσι ξοδεύτηκε…

13/6/2024

Όλες οι αντιδράσεις:

Νεφελοκοκκυγία…

 

Ξεχαρβαλώθηκε κι ο ουρανός, αντικρύζω

την άτσαλη όψη του

Καταματωμένη.

Από θρησκεία σε θρησκεία μια πνευματική φυλακή· ποιός

Ψευτοεπιδιορθώνει πάντα τον παράδεισο;

Κι εγώ ο ‘’περπατημένος’’, τι κουβαλώ που είναι σκέψη

Και νους που απωθεί τα μιλιταριστικά εφαλτήρια;

Απαλαίνει το ποίημα, η λέξη τσιμεντάρει την αποφασιστικότητα των γεγονότων,

Πόσο θα στολιστούμε για να βγούμε μια αναμνηστική

φωτογραφία στον αιώνα!

Έκοψα τους γενναίους τένοντες, τους πρόσφερα

στον βιοπορισμό των ηττημένων. Τίποτα

δεν αλλάζει στην υποταγή· ζούνε να εκδικούνται η μία την άλλη

οι τάξεις: να η πάλη

που δεν τέλειωσε ποτέ της!

Κουβαλώ μέσα μου έναν γίγαντα που δεν γνώριζα.

Τον μαθαίνω τώρα που κοντά θα πεθάνω.

Πασχίζω για μια γλώσσα αποκαλυπτική.

Ούτε λογοτεχνία ούτε συλλαβή από ένα έναστρο αλφάβητο-

Ανθοστολίζομαι και είμαι ευέξαπτος λες και αδίκως έζησα με τόσες αυταπάτες...

Είμαι ήδη ο χτεσινός που κιόλας ξημέρωσε· αυτόβουλα.

Διατυμπανίζει ο στόμας μου το πληκτικό φεγγάρι

που ζει αγγίγματα αγρύπνιας και ευτυχισμένο σύννεφο.

Θέλω να πλάσω μια φιλόδοξη λογοτεχνία.

Στον επίλογο των πεπραγμένων μου, ένα πινέλο ζωγραφίζει σχέδια αλαφροΐσκιωτων που δεν το βάζουν κάτω·

Νυν και αεί μες σε διάρκεια παρηκμασμένης νε-

φελοκοκκυγίας…

5/6/2024

Όλες οι αντ

Οδυνηρή παραδοχή…

Όπως και να το δω το βασανάκι μου, με κατοίκησε μετέωρη μουσική·

Μιλώ κι όπως μιλώ, διατρανώνω άπειρες συμπάθειες για κείνους που χυμούνε στην φωτιά να σώσουν το σαρανταπληγιασμένο κορμί της ανθρωπότητας·

Στάζω ένα τσιπουράκι μες τα σπλάχνα μου και

Τα σπλάχνα μου αναστατώνονται- σαν να τα χτύπησε ο κεραυνός του Δία·

Λογαριάζω αλλιώς τα ειπωμένα μου και,

μπορεί να στέκομαι χωρίς καμία προκατάληψη στο πιο ψηλό σκαλί μιας αγωνίας·

Μέσα σε αμήχανες οθόνες, αυτός που πιο βαθιά την ψάχνει την αγάπη

εγκαινιάζει χίμαιρες ρακένδυτες, φουρτουνιασμένα πέλαγα και καταφέρνει

Να φέρει το μηδενικό του όνειρο κοντά σε τούτους τους φανταστικούς αριθμούς

Που πυροβολάνε·

Στις μέρες μας λαμπρύνεται η ιδιωτικότητα- πού να το πω να με πιστέψουν!

Αχ η ερημιά η μέσα μας καλά που τα κατάφερε να μας εμπαίζει!

Βλοσυρή- σαν μια σχάση που και την ψυχή μας θα απελευθερώσει και

τον διάολό της!

3/6/2024

Όλες οι αντιδράσει

Βολιδοσκόπηση κάτω από το βλέμμα του ήλιου….

Ευτύχημα η αστραπή και που την καταγράφεις ευτύχημα

Κάτω από τα ακαριαία μικροσκόπια που απομονώνουν την θέληση

Και την ραπίζουν όσο να αποκτήσεις ελπίδα

Φτου σου μακαριστέ μην σε ματιάσω, ανήκεις σε άλλα παραμύθια

Λες κι όλη η ζωή μια σκηνοθετημένη δεν είναι

Ντροπαλοσύνη που ξεπέρασε τον εαυτό της

Κάποτε·

Κατέκτησε ονοματεπώνυμο ο ουρανός

Τον συλλαβίσαμε κάτω από ανερμήνευτη πραγματικότητα

Κλάψαμε νιώθοντας αλληλεγγύη για την προσφυγιά που διασκορπίστηκε

Είτε από βόμβες είτε από φόβο σ’ όλο το κορμί της γερασμένης μας Ευρώπης·

Τώρα αλέτρι είναι το αίμα χτυπάει μέσα στις φλέβες και ακούγεται παντού

Παραγινωμένο όπως φρούτο κάτω από της Ιστορίας την κατάληξη

Βουλιάζει μες την Ποίηση ξεστομίζοντας ολοένα έναν θάνατο που δεν ξεγράφεται

Φτωχαίνει τον καθένα ως τον αφανισμό του· αποστρέφομαι την κτήση και

Αυτήν την εξουσία που κελάηδησε οικτρά

Που σκλάβωσε καθέναν που σεβάστηκε τον εαυτό του

Έρχεται η ταπείνωση των αριθμών και των πλασμάτων

Τυλιχτείτε στα σάβανα κανείς δεν θα ζει να μας περιγράψει

Το πόσο άπληστοι υπήρξαμε κάτω από το βλέμμα του ήλιου

Εμείς οι κακομοίρηδες των θρησκειών εμείς οι χορτασμένοι τσαρλατάνοι

Καταβροχθίζοντας τα δηλητηριώδη μας αισθήματα τα βουερά

Και παραλογιζόμενοι έξω από την πόρτα του ακραίου Μηδενός

Του ασυγκράτητα κατεστημένου….

3/6/2024

ο Αρχαίος των Ημερών. Ουίλλιαμ Μπλέηκ