Με παρρησία και με ποιήματα…

 

Ραγίζει αυτό που το σκουντά η υποψία

Ραγίζει η ζωή ραγίζει η συνείδηση

Ετούτο το σκηνικό μας περιέχει και μας απορρίπτει

Όλα τα σκέφτηκα με αυταπάρνηση

Όλα είναι αιμάτινη συγκομιδή του πόνου

Αυτό που είναι η ζωή αυτό και είναι ρήμα

της συντριβής

Τι καταφύγιο που είναι τα ποιήματα, τι καταφύγιο!

Ούτε ερωτήσεις αποκρύπτουν ούτε τον εγωισμό μας

Τρέχουν αθώα όπως το νερό στο αυλάκι

Κάποτε γίνονται χείμαρρος

Παρασέρνουν ψυχές και των ερώτων μας τις μαρτυρίες

Πως σέρνεται η κατάληξη μέσα στην περιπέτεια!

Τι ουραγός που είναι η θέλησή μας!

Όσο κι αν μηδενίζω τα κοντέρ τόσο με ξετρελαίνουν οι ταχύτητες

Σκοντάφτω όμως στα μικρά- και τα μεγάλα με εξαφανίζουν

Τόλμες επεξεργάζομαι και σιωπές

:όπως να κλείνομαι στον εαυτό μου και να με κατατροπώνουν οι λεπίδες του θανάτου

Α βασανάκι της ολονυχτίας πόσο με σκουντάς να πληγωθώ

Μαζεύω λίγο θάρρος να παραδοθώ εθελούσια στο ψέμα του ονείρου

Τρεκλίζω μεθυσμένος από αυταπάτη πάνω στα λερά

Πεζοδρόμια ενός τιποτένιου κόσμου…

Άγιοι Ανάργυροι 17/9/2023

Όλ