Ενορχήστρωση ψυχής και ουρανού..

 

Μικρή γαλανή σύζευξη

Ο ουρανός σφύζει από δαιμόνια

Στις παρυφές του Ολύμπου του

Χωριά κατοίκων βρίθουν από στίχους γλυκαντικούς..

Πλέκει γιρλάντες ο άνεμος

Μια πεμπτουσία του φωτός κλονίζει τις μυρσίνες

Ευθεία γίνεται η τεθλασμένη

Με ακουμπά την ακουμπώ..

‘’Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις’’ έλεγε ένα παλιό τραγούδι,

Εδώ που φτάσαμε θα γίνουμε ονειροπόλοι πιο,

Μας σφάζουνε οι εκδορείς των συστημάτων

Ματώνουμε κι όμως αίμα δεν βγάζουμε-

Καμιά πληγή δεν είναι η δική μας η πληγή..

Μιλώ μιλάς και μία μούγκα μένει

Κάτω από τα μιλημένα μας κάτω απ’ τα γραφόμενα

Πληθυντικές προκύψαν οι μελαγχολίες μας-

Όμως τα πείσματα κι οι αισιοδοξίες μας

Κι αυτές πληθυντικές…