...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

24 Απριλίου 2020

Το φεγγάρι της Μαρίας…


Μηχανές οι ρονρονίζοντας είναι
Μες την ζωή μου και δεν με αφήνουν να ησυχάσω, έλεγα κάποτε·
Τώρα είναι εκείνοι οι δημαγωγοί με τα παρατσούκλια, που αναποδογυρίζουν το μέλλον
Και ζητούν τα ρέστα από τις ζωές μας·
Οι πολιτικές των ταμείων, οι άπληστες πολιτικές
Άτσαλες όπως μια λιμουζίνα που τρακάρει, θέλω
Να πω μιαν άνοιξη που να είναι μόνο μια άνοιξη· η Μαρία
Να λούζει τα μαλλιά της και να στεγνώνουν στον καλοκάγαθο ήλιο
Χάλκινα, όπως οι ρίζες μιας ελιάς που την φωτίζει το ηλιοβασίλεμα·
Ήπιε τον καφέ της και απλώνει την μελαγχολία της στο σούρουπο,
Είναι ιέρεια που δεν την συναντάς, μιλά και νιώθεις την ψυχή της· βραδιάζει,
Ο καπνός του τσιγάρου στέλνει δαχτυλίδια αγύρτικα στον ουρανό,
Η μελαγχολία σπαθίζει,
Ζει το παρελθόν μες το μέλλον μας, προβάλει
Στα καθέκαστα των ονείρων μας…
Σκηνοθετώ απλότητες που με εκμηδενίζουν
Γράφουν πάνω μου οι νύχτες
Έχω ακούσει ύφος που με περιγελά
Άδειασε από μένα η ιστορία και γράφεται με περιλήψεις που βαριούνται οι νεολαίοι που ακολουθούνε..
Κοιμήσου πια Μαρία, σκαλώσαμε στο φως του φεγγαριού!

1 σχόλιο:

Λένα Μοναστηριώτου είπε...

Πόσο τρυφερό αυτό το φεγγάρι
Βελούδινο χάδι !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου