" Σαν να έχουν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου…"

Μέσα στην βαθιά ζέστα του μεσημεριού,

το τραγούδι ενταφιάζεται και, προτού σβήσει,

παρακινεί τα τριαντάφυλλα σε μια άψα ερωτική.

Τω τρόπω που ξέρεις και ξέρω.

Τα κλωνάρια κουνιούνται αργά από ένα μιμητικό αεράκι που μπαλώνει τις μνήμες

ως να φορεθούν από των δέντρων την ραστώνη.

Τιτίβισμα κυανό του σπίνου.

Ορμώμενοι απ’ το μηδέν πολλούς αριθμούς κατακτήσαμε, πολλές ουτοπίες.

Τώρα σκαλώσαμε στην φερέγγυα θάλασσα και στου ποιήματος το πατρογονικό πάθος.

 " Σαν να έχουν ποτέ τελειωμό

τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου…"