Αρτέμιδα…

Πρωραία Αρτέμιδα

Ξακουστή άκρη των θαυμάτων

Ψηλώνει ο ήλιος κοντά σου και το πεύκο τρίζει σαν φλέβα ταλαίπωρη

Το κουκουνάρι του σφεντονίζεται μες της ατμόσφαιρας το μπόι

Η θάλασσα σκουντά τις βάρκες κι όπου είναι ρηχά τα νερά

Ο κάβουρας στολίζεται θράσος και βγαίνει

Κοντά στις πεταλίδες, ζέστα να πιεί-

Ανατολική Αρτέμιδα

Κόρη της Αττικής, μεθυσμένο τσιγγανάκι της εξοχής

Ψιχαλίζει στα σεμνά χώματά σου

Οι παπαρούνες δίνουν αίμα στο κυρτωμένο λιβάδι σου

Κι ένας αέρας που φυσά μνήμες γέμισε όλος-

Κεφάτη Αρτέμιδα

Πλουραλιστικά δευτερόλεπτα ομιλούν την χάρη σου όταν

Ο ήλιος μπαλώνει το σχισμένο πουκάμισο της θλίψης

Τα σταφύλια σου κρέμονται μες την κρεβατή του χρόνου

Και ο μούστος των επιφωνημάτων χαροποιεί τους ιθύνοντες των καημών-

Αρχαία Αρτέμιδα

Αμαγάριστη, δοτική, παράλληλη με όλο το σύμπαν

Των ποιημάτων μου στολίδι, παρομοίωση των θαλερών, βαθύφωνη λαίλαπα του δεκαπεντασύλλαβου

Κρούεις μέσα μου την παράξενη λύρα

Του πάθους, κόρη σεμνή και κόρη ξαναμμένη

Η σάρκα σου ροδαλό φως που ανατριχιάζει στο άγγιγμα φιλί να σε κρατά κι από φιλί να πεθαίνεις.