Όχι που είχα ανάγκη να είμαι των νοημάτων που χαλούν την τάξη ο θησαυριστής

129.

Όχι που είχα ανάγκη να είμαι των νοημάτων που χαλούν την τάξη ο θησαυριστής-
αλλά-
μέσα μου-
γκρεμίζονταν όλα, τίποτα δεν έμενε
όρθιο όπως να το είχε
νομίσει ο βολεμένος..

Και πάσχιζα να κάνω την σκληράδα πιο γλυκιά και το όνειρο
δικαίωμά μου,
παραμυθένιο..

Εγώ,
ο τολμητίας των καθαρών, ο των δικαίων
πραγμάτων διψασμένος.
Γύρευα λέξεις που ν’ ακούγονται και κατ’ ευθείαν
μέσα στα μέλλοντα.
Να ωριμάζουν το άγουρο
φρούτο μίας ιδέας καθαρής,
να πληθαίνουν το ελάχιστο.

Και ήρθα,
είδα, έφυγα-
νικώντας όπως και εγώ δεν το περίμενα-
αφιερωμένος..

Έτσι που να μιλήσω κάποτε πιο γαλανά
κι από ουρανός
με δύο όψεις
γεμάτος άστρα

που σου μιλούν με φως πιο απαλό τις νύχτες και αγγίζουνε
την άλλη όψη
μιας ρέουσας ευαισθησίας..

Α! λόγια της
που δεν είπα και που μέσα μου με τόσους τρόπους να λάμπετε-

σιωπές που αγρύπνησα μονάχος καταστρώνοντας σχέδιο ένα φεγγάρι-

Μυστικά που δεν έμαθα, γήινες λέξεις
πιο αινιγματικές κι απ’ τον έρωτα- άστρα

που κρεμαστήκατε κι ως μέσα εκεί
στην κάμαρα που γυρίζει σε ρίμα η νύχτα..