...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

20 Ιουλίου 2009

64

64.

Ένα ελάχιστο αεράκι κι απ’ την χώρα των φυτών
Ένα συνεφαπτόμενο φως, αρχίζοντας
Που μιλά να σωπαίνει..

Μέλισσες, σφήκες
Μυγάκια,
Πουλιά μικρά τι-
Τιβίζοντας- λουλούδια
Ωδικά, αποσαφηνίζοντας
Το κραυγαλέο μεσημέρι.

Και η μέρα που άνοιξε σαν κόρη τα ματάκια της, εκεί
Ψηλά στα ουράνια μπαλκόνια
Να φανούν που χρυ-
Σοθήκανε οι πλεξούδες της-

Η όψη
Της αιώνιας ομορφιάς!

Κι εγώ
από ένστικτο πουλιών μιλώντας γαλάζια
Διαιρέτης του θόλου, οπαδός
Της περισπούδαστης μοναξιάς- λέξεις
Φτιάχνω
να την ψυχή μου συνέχεια δυσκολεύουνε..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου