Συντέλεια αυστηρά προσωπική!

 

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσ

Οι σκιές μας ταξιδεύουν μέσα σε αιώνια παραμύθια.

Τις λούζει η βροχή, σε

σιδηροδρομικούς σταθμούς, κάτω από μια ομπρέλα χαλασμένη.

Μπορεί με την μουσική να ξορκίζουμε

κάθε κακό, μπορεί να είμαστε κάποιων μαγισσών τα απόπαιδα, ξημερώνει

στον κάτω κόσμο επικρατεί μελαγχολία

Αν δεν τα λέω όπως είναι να μην σώσω, αφουγκράζομαι

ένα μαραζωμένο παράδεισο, όπως με νιώθεις

θα σε νιώθω, θα είμαστε

αδερφοποιτοί, ένοχοι για τα μεγάλα μυστικά μας, δεν έχουμε

πατρίδα, είμαστε κοσμοπολίτικα φαντάσματα, μετενσαρκωμένοι

αρχηγοί του επικείμενου τέλους!

Διευθύνω μια ορχήστρα αοράτων πνευμάτων

Ο κόσμος είναι ένας μπουνταλάς που ζητιανεύει

Καμία συμπάθεια για τους κρατούντες- κι ας ορίζουν

την μοίρα μας, το έλεος, τον ξαφνικό ρυθμό μας

της φθοράς.

Άπλωσα πόδι μέσα στα ποιήματα αλλά τα ποιήματα

με παρέδωσαν στα γεγονότα

Συρρικνώθηκα κάτω από το φλύαρο αρχιτεκτόνημα της κατάθλιψης

Έβαλα μπρος την χαρά, όση μου είχε απομείνει, κι έγειρα

το βράδυ να κοιμηθώ σ’ ένα παγκάκι ξεχαρβαλωμένο,

μύρισα το στεγνό μπαρούτι της φτώχειας.

Τοκογλυφικό μου ενέχυρο, ρολόι που συμπεριέλαβε την κάθε λύπη

μου, ίσως από μια χαραμάδα βγω μες την αιωνιότητα, είναι

σαν κολασμένα τούτα τα μονοπάτια, το προάστιο

λερώνεται από την νύχτα, αν θα προσευχηθείς

απόψε πες και για εμένα κάτι, δεν ελπίζω

σε τίποτα πια,

Ανάβω εάν τσιγάρο και ησυχάζω,

Το περιβάλλον μου προδίδει ερήμωση,

Μπορεί και να πέθανα!

26/ 10/ 2025

Για μία δόξα ηθική…

 

Για μία δόξα ηθική…

 

Αήττητος κι απ’ των ελλήνων το μαράζι

Ο ουρανός που πάντα λάμπει στεφανώνεται

Και σκάει μες σε τολμηρή κι αιώνια δόξα

Παρφουμαρισμένος.

Όλα ανοίγουν για να τονε δουν τα εθνικά μας μάτια.

Και κάπου εκεί υγραίνεται το λυρικό φυτό και θάλλει

Στον ήσυχο παράδρομο της ερημιάς μας.

Πάντα την Αττική την ήξερα σαν χίμαιρα·

Σαν γλαφυρή παρένθεση του Ωραίου·

Τώρα σπιθίζουν μέσα της οι μύθοι του ντουνιά

Λες και πρωτεύουσα είναι των μελλούμενων

γεγονότων.

Αχ δρόμους πικρούς που βαδίσαμε πάντα!

Κι ό,τι υπαίθρια χαρά μπορέσαμε ήταν μια ηχηρή λεπίδα·

Αχού σπιτάκι μας φτωχό και που σε πολεμήσανε οι ξένοι!

Και οι δικοί μας σε προσβάλανε ανήκοντας σε ξακουστούς προδότες! Αχού!

Πιαστήκαμε σε δολερές παγίδες της ξεφλουδισμένης εποχής.

Όταν ξαπλώνει κάτω από τον ήλιο η γνώμη μου είναι σαν μία γυναίκα

Που είναι εκεί γυμνή και μες την φαντασία μου ποθοκρατούμενη.

Μετά, όλο το Σύμπαν γύρω της ωραία καίγεται!

Και απ’ τα αισθήματά μου αναδύεται η καπνιά των τολμηρών αιθέριων στοιχείων.

Εδώ σαλεύω μες σε άνθη που έχουνε ψυχή και βούληση·

γιορτάζω τον εγωισμό μου τον γαλάζιο.

Γράφω γιατί ο άλλος εαυτός μου πάντα είναι μία περιπέτεια·

Λαλεί ωραία και ας τον φιμώνουνε οι κρατούντες·

Βελάζει φορτωμένος με αρίφνητες άγνωστες αθωότητες.

Αχ ελληνάκι μου που προσδοκάς μια δόξα ηθική-

άνοιξε τα κρουστά φτερά σου και αμέσως τόλμα

Να στερεώσεις τον καημό σου πιο ψηλά από το κάστρο της ερήμωσης!

 

                                                                 22/ 10/ 2025

 

 

Εκ των συμπερασμάτων απολογισμός…

Στριφογυρίζει η πίκρα μες το οκνηρό απόγευμα

που σώνεται η ψυχή και όλο μαραζώνει.

Εξ ευωνύμων έρχεται η λύπη πιο βαριά.

Όταν ξεκαλουπώνω την οδύνη ένας

Λεκές από αίμα πνίγει την μιλιά μου· μένω άφωνος.

Σκοτώνονται οξυγονούχες φαντασίες στο αίμα μου· είμαι αιώνιο θύμα.

Ψελλίζω σιγανά ή τραγουδώ

Χαμηλόφωνα, ενστερνίζονται

οι στεναχώριες που έχω.

Δεν άλλαξε ο κόσμος μάτια μου, δεν άλλαξε.

Μένει προσηλωμένος στον αδερφοσκοτωμό.

Όπως εκείνοι των σπηλαίων είμαστε που παραμένουν άγριοι

Και βάρβαροι αιώνια χρόνια.

Κράζουν αλλά καθόλου δεν υπήρξαν καλλικέλαδα τα πολιτεύματα.

Όλα ένα βρωμερό και λερωμένο συννεφάκι που μου κρύβει την Αλήθεια…

17/ 10/ 2025

Κακότροπος αιώνας!...

Πολύ συγκεχυμένος ο αιώνας μας.

Μελετώ πώς να ρίξω τα ζάρια.

Ξεκλείδωτα αισθήματα πρόσωπα κλειδωμένα σιωπές

Πίσω από ένα θολό τοπίο, αν έρθεις

Μείνε πιστός στα αισθήματα, οι σκέψεις βαραίνουν ολοένα,

Θα απολησμονηθούμε πεθαίνοντας, θα σβήσουμε όπως κεράκια από τον αέρα,

Οι μέρες έρχονται και φεύγουν πληγωμένες,

Παντού μια απονιά, δεν συλλαβίζεται, δεν μεταγλωττίζεται ο πόνος,

Πασχίζω με ποιήματα να σκίσω την αγρύπνια,

Η εποχή δυσκόλεψε και σε τρομάζει

Ρηχές πραγματικότητες γεμίσαν άμετρο πόνο

Δεν φτάνω πουθενά απ’ όπου επιδίωξα

Πλάνητας είμαι σ’ έναν κόσμο θεωρίας

Η λύπη μου είναι όμως πάντα που θα σου μιλώ και δεν θα σε κοντεύουνε τα λόγια

Θα υψώνονται ολοένα τείχη ανάμεσά μας

Θα κλαίμε πίσω από το κλειστό παράθυρο κι ενώ έξω

Θα σέρνονται οι ερπύστριες του τανκ που θα πυροβολεί τα όνειρά μας

Θα χάνεται ο κόσμος μας σφιγμένος μέσα σε διαστρεβλωμένες κοσμοθεωρίες

Που στήνουνε στο βάθρο των κοινωνιών μονάχα την παράνοια!

16/ 10/ 2025

Με μία άλλη αυτογνωσία!...

 

Πολλές οι νύχτες που μας περιφρόνησαν ανήκοντας στην μυστηριακή σκοτεινιά τους·

Ένα κύμα χάρης επάνω τους και το γεμάτο φεγγάρι σαν λαχνός που όποιος τον κατέχει θα χάσει

Τα σύμπαντα όλα μα και τα μυαλά του·

Στοχάζομαι στην άλλη πλευρά της πραγματικότητας·

Διατηρώ ψήγματα Αλήθειας- άλλωστε

Και πώς να μην πτωχεύσεις με όλα τούτα τα φριχτά γεγονότα

Μιας εποχής που ολοένα ασχημαίνει!

Κοντά στο αλφάδι είμαι που ισορροπεί τον κόσμο μου όμως ο κόσμος μου μια μέρα θα ανατραπεί·

έτσι όπως μιλώ συρράφω την οδύνη με δικό μου τρόπο για να την αντέχω·

Ίσως υπήρξα ο πιο λιλιπούτιος ποιητής ενός παραμυθιού που στοίχειωσε!

Πιο ελαφρύς από μια τρέλα που δεν συμμαζεύεται!

11/ 10/ 2025

Όλες οι αντιδράσε

Επάνω στην σελίδα της απόγνωσης…

Πίσω από το παραβάν της φτώχειας

δουλεύουν οι πρέσες του αφανισμού.

Άπονα δολάρια συνθλίβουν ολοένα την ανάσα.

Αν βρεθείς στο σκοτεινό δρομάκι της ανέχειας θυμήσου να ζήσεις με σφιγμένη ψυχή.

Όλα τα σπάταλα αφεντικά θα σε σημαδεύουν να σε αφανίσουν.

Δύσκολος είναι ο κόσμος μάτια μου, δύσκολα να βρεθείς σε έναν χαρούμενο τόπο.

Μακάρι να έρθει μια μέρα που όλοι οι φτωχοί θα ευτυχήσουνε.

Η οικουμένη πάντα θα γκρεμίζεται στον βιοπορισμό της.

Αχ να είχα μια ελπίδα, αχ να είχα!

Ίσως ο μόνος δρόμος μου είναι αυτός ο λυπημένος εαυτός μου.

Μπορεί όπως τα ζω τα γεγονότα να είμαι εκείνος που πρώτος πεθαίνω….

Και άντε τώρα να τα βγάλεις πέρα με ληγμένα ποιήματα!

6/ 10/ 2025